ျပာေျခြခြက္ ၄။ ဒြန္ကြီဇုတ္စာေရးဆရာ အပုိင္း-၂

သူ႕ဟာက ဂ်ယ္ရမီဘင္သမ္ (Jeremy Bentham) ရဲ႕ေထာင္လုိျဖစ္ေနတယ္။ စက္၀ုိင္းပုံေထာင္မွာ ပတ္ပတ္လည္မွာအခ်ဳပ္ခန္းေတြထားျပီး ေစာင့္ၾကပ္သူက ဗဟုိကအခန္းထဲမွာရွိေနမယ္။ အက်ဥ္းသားေတြဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ဆက္သြယ္ခြင့္မရဘူး။ ဗဟုိကအေစာင့္ကုိၾကားခံထားျပီးေတာ့အဆက္အစပ္လုပ္ လုိ႔ရတယ္။ ခန္း ရဲ႕သမုိင္းဆုိင္ရာပါရာဒုိင္း အက်ဥ္းေထာင္ေပါ့။ အေစာင့္ကသာအထုိင္တခုနဲ႔အျခားတခု ၾကား (အက်ဥ္းသားတဦးနဲ႔တဦးၾကား) ကအေနအထားေတြကုိသာ ယွဥ္ထုိးဆုံးျဖတ္ႏုိင္ျပီး က်န္တဲ့သူေတြမွာ ေတာ့ဒီအခြင့္အေရးမရဘူး။ ခန္းကုိဘယ္သူကဒီေစာင့္ၾကည့္သူေနရာကုိေပးခဲ့သလဲ။
က်ေနာ့္ယုံၾကည္တာက ခန္းဆီမွာသူ႔အယူအဆနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔သူ႔ဘာသာသံသယ၀င္ေနတဲ့အခ်က္ေတြရွိတယ္။ ဒါနဲ႕က်ေနာ့္ေ၀ဖန္မွဳေၾကာင့္စိတ္ပ်က္ရတာပါေပါင္းျပီး ျပာေျခြခြက္ျငင္းခုံမွဳဆီကုိေရာက္လာခဲ့တာပဲ (ေဆးလိပ္ခြက္နဲ႔ေပါက္တာ)။ က်ေနာ့္အယူအဆဟာ မၾကာခင္ကမွကထြက္လာတဲ့ စတန္ေလကာဗဲ ရဲ႕ “Little did I Know – 2010) စာအုပ္ေၾကာင့္ပုိခုိင္မာလာတယ္။ သူနဲ႔ခန္းက ၅၀ျပည့္ႏွစ္ေတြတုန္းက ဟားဗတ္မွာအတူတူ၊ ျပီးလုိ႔ ဘာကေလမွာဆရာေပါက္စေတြစလုပ္ေတာ့လည္းအတူတူ။ ခန္း “Structure” ကုိေရးေနတဲ့အခ်ိန္။ သူ ဟစ္တလာနဲ႔ ၀စ္ဂ်င္စတိန္းကုိသြားအမွတ္ရလုိက္တယ္။ အဲဒီကာလ ဂ်ဳးလူေတာ္ကေလးေတြလုိေပါ့ ခန္းဟာ တတိယဂ်ာမာန္ႏုိင္ငံေတာ္(Third Reich) ရဲ႕အဓိပၸါယ္ေအာက္မွာ ရုန္းကန္ေနရတယ္။ သမုိင္းေခတ္ေတြအားလုံးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တခုတည္းေသာ အလုံးစုံအမွန္တရား ကုိသာလက္မခံဘူးဆုိရင္ နာဇီေတြကိုဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ (မွတ္ခ်က္။ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့သလုိ အမွန္တရားဟာေျပာင္းေနတယ္၊ ေခတ္ကာလအလုိက္ပုိင္းျခားျပီးလက္ခံရမယ္ ဆုိရင္ နာဇီေတြဟာေခတ္တခု၊ စံနစ္တခုရဲ႕သားေကာင္ပဲဆုိျပီး ခြင့္လႊတ္လုိက္ရမလား လုိ႔ဆုိခ်င္တာ) ႒ာနတြင္းအစည္းအေ၀းျပီးေတာ့ ခန္းဟာ ကာဗဲအိမ္ကုိလုိက္လာခဲ့တယ္။
“…….စကားေကာင္းလာလုိ႔သန္းေကာင္လည္းေက်ာ္လာေရာ တြမ္ (Thomas ဆုိတဲ့ပထမနာမည္ကုိ ရင္းႏွီးသူမ်ားအေခၚ Tom) ဟာ ဂဏာမျငိမ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီပုံစံမ်ဳိး က်ေနာ္(စာေရးသူ ကာဗဲ) မျမင္ဘူးဘူး။ သူဟာရုတ္တရက္ကုလားထုိင္ကေနေရွ႕ကုိကုိင္းညႊတ္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာက်ေနာ္ ေနာက္ပုိင္းရင္းႏွီးလာတဲ့ မသက္မသာပုံစံနဲ႕။
၀စ္ဂ်င္စတိန္းလည္းပါရာဒုိင္းကုိသံုးခဲ့တာက်ေနာ္(ခန္း) သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသုံးခ်တဲ့အပုိင္းေတာ့မေတြ႕မိဘူး။ သိပၸံပညာရဲ႕အမွန္တရားကုိဖ်က္စီးတဲ့ ျငင္းဆုိမွဳဆုိတာကုိက်ေနာ္ဘယ္လုိ ျပန္ေျဖရမလဲ။ က်ေနာ္ဒီအေတြးအေခၚနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ေတာ္ေတာ္ေလးကုိစိတ္မသက္မသာျဖစ္မိတယ္။ တကယ္လုိ႔သာ ညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔သေဘာတူမွဳကသာ အေၾကာင္းအရာတခုရဲ႕အႏွစ္သာရသာဆုိရင္ ဟစ္တလာကက်ေနာ့္ကုိ သီအုိရီတခုေပးျပီး အဲဒါကုိမွန္တယ္လုိ႔သေဘာတူဖုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးလုိက္ယုံေပါ့။
က်ေနာ္ (ကာဗဲ) ျပန္ေျပာတာက၊ မဟုတ္ဘူး၊ သူကခင္ဗ်ားကုိဘယ္လုိလုပ္အသိပညာတုိးေစမွာလဲ။ အမွန္ကုိသိေအာင္သင္ျပႏုိင္မွာလဲ။ သူကသီအုိရီတခုကုိအမိန္႔အာဏာသုံးျပီးထုတ္ျပန္လုိ႔သာရႏုိင္မယ္။ ဒါကုိခင္ဗ်ားမလုိက္နာရင္သတ္ပစ္မယ္ လုိ႔ျခိမ္းေျခာက္မယ္။ ဒီမွာဆုိလုိတာက ခင္ဗ်ားသူ႔အမိန္႔ ကုိလုိက္နာမယ္လုိ႔သူယုံၾကည္ေအာင္တခုခုမလုပ္ႏုိင္ရင္သတ္ခံရမယ္ဆုိတာပဲ။
ခန္းရဲ႕တုန္႕ျပန္ပုံကအံ့အားသင့္ စရာေကာင္းတယ္။ သူကုလားထုိင္ကခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထျပီး မီးလင္းဖုိေရွ႕မွာေလွ်ာက္ေနတယ္။ တခုခုလည္းရြတ္ေနတယ္။ အင္း၊ အင္း၊ ဘာကခုိင္မာတဲ့ယုံၾကည္မွဳကုိျဖစ္ေစသလဲ။ ဘာကမသိမသာစြဲထင္ေနတဲ့ ယုံၾကည္မွဳ (unnoticed conviction) ကုိဖ်က္ပစ္ႏုိင္မလဲ”
က်ေနာ္ (ေမာရစ္) ကာဗဲကုိသူ႔စာအုပ္ထဲကဒီစာပုိဒ္ကုိေမးတယ္။ ခန္းနဲ႔ ၀စ္ဂ်င္စတိန္းအေၾကာင္း။ ၀စ္ဂ်စ္စတိန္းဟာဘယ္လုိ လုပ္ျပီး ႏွဳိင္းရအမွန္၀ါဒ (relativism - အားလုံးအတြက္တခုတည္းေသာအမွန္မရွိ။ တဦးခ်င္းရဲ႕ပုဂၢလိကအျမင္၊ အေတြ႔အၾကဳံ၊ ယုံၾကည္မွဳနဲ႔တြဲေနတဲ့အမွန္ေတြပဲရွိတယ္ဆုိတဲ့အယူအဆ) ဆီကုိေရာက္သြားရတာလဲ ဆိုတာေတြ ကိုေမးတယ္။
ကာဗဲ။ ။ ၀စ္ဂ်င္စတိန္းက အမွန္တရားရဲ႕က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မွဳကုိျငင္းတယ္လုိ႔သိေတာ့ ခန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ျပာသြားတယ္။ တနည္းမဟုတ္တနည္းနဲ႔ေတာ့ အားလုံးဟာ သေဘာတူညီမွဳရေအာင္လုပ္ၾက ရတာပဲ။ ဒါကေ၀႕ေနတယ္ဆုိဦးေတာ့ ျပႆနာလုိ႔ေတာ့မထင္မိဘူး။ ဒါမွန္တယ္လုိ႔ေတာ့ငါထင္တယ္။
ေမာရစ္။ ။ ဒါနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး ဆရာ့ခံစားခ်က္ကေကာ။
ကာဗဲ။ ။ တကယ့္ျပႆနာကုိ ၀စ္ဂ်င္စတိန္းက အစဆြဲလုိက္တာပဲ။ သေဘာတူညီမွဳဆုိတာဘာလဲ။
ေမာရစ္။ ။ အဲဒါ အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာစိစစ္မွဳမ်ား (Philosophical Investigation) ထဲမွာပါတယ္မလား။
ကာဗဲ။ ။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါေပါ့ ငါတုိ႔ေျပာခဲ့တာ။ အေစာပုိင္း၀စ္ဂ်င္စတိန္းက ေအးခဲေနတဲ့သမုိင္း။ ဘယ္သူမွသိပ္မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ခုထိ ေဟာ့ေနတုန္းပဲ။ သေဘာတူညီမွဳတခုကုိဘယ္လုိ ထူေထာင္မလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေလးနက္မွဳရွိသလဲ။ ၀စ္ဂ်င္စတိန္းအေျပာအရဆုိရင္ ငါတုိ႔ဟာဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြမွာ သေဘာတူၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ငါတုိ႔ ဘ၀ရဲ႕ဖြဲ႔တည္ပုံ ထဲမွာသေဘာတူၾကတာ။ (We don’t agree in judgement, we agree in form of life)
တကယ့္စာသားက အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာစိစစ္မွဳမ်ား ထဲက အပုိဒ္ ၂၄၁ မွာပါတယ္။ လူသားရဲ႕သေဘာတူညီမွဳက ဘာကမွားတယ္ ဘာကမွန္တယ္ဆုိတာကုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တာပဲ။ ဒါ အမွားနဲ႔ အမွန္ကုိလူေတြလက္ခံေနၾကတာ။ သူတု႔ိသုံးတဲ့ ဘာသာစကားထဲမွာသေဘာတူျပီးေျပာေနၾကတာေပါ့။ အယူအဆေတြထဲမွာလက္ခံထားၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဘ၀ဖြဲ႔တည္ပုံ ထဲမွာလက္ခံထားၾကတာ။
ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ပဲ သူ႕အယူအဆအေပၚ ေ၀ဖန္သံေတြလွ်ံၾကလာခဲ့တယ္။
၀စ္ဂ်င္စတိန္းဟာအနည္းဆုံးဒီတခုေတာ့ေခါင္းမာမာနဲ႕ကုိ သူ႔ဖေလာ္ေပၚမွာေတာင့္ခံထားခဲ့တယ္။ အမွန္ဆုိတာလူေတြရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ။ အမွန္တရားဆုိတာ လူအခ်င္းခ်င္းသေဘာတူဖုိ႔ပဲ။ ကမာၻဟာလုံးေနဦးေတာ့ ျပားတယ္လုိ႔သာအားလုံးကသေဘာတူရင္ ျပားတာကအမွန္ပဲလုိ႔ဆုိတယ္။
ခန္းဟာဒီဒႆနနဲ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားတယ္။ သူ႔ရဲ႕သိပၸံပညာရဲ႕ဒႆန အေျခခံအျဖစ္ကုိယူထားခဲ့တယ္။ ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္ရလာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ Structure စာအုပ္ထဲမွာ ခန္းကခုလုိေရးခဲ့တယ္။
ေယဘူယ်ပဲဆုိဆုိ အေသးပဲစိတ္ၾကည့္ၾကည့္ ပုိျပီးတိက်ေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ ပါရာဒုိင္းအေျပာင္းေၾကာင့္ သိပၸံပညာရွင္ေတြ သူတုိ႔ေတြဆီကေလ့လာသူေတြဟာ အမွန္တရားနဲ႔ပုိျပီးနီးကပ္လာတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ စြန္႔လႊတ္ေကာင္းစြန္႔လႊြတ္ပစ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။
(မွတ္ခ်က္။ ၀စ္ဂ်င္စတိန္းဟာ ၾသစၾတီးယားႏုိင္ငံသား။ ၂၀ရာစုရဲ႕ထင္ရွားတဲ့ ေတြးေခၚရွင္ေတြထဲကတဦးျဖစ္ျပီး သူ႔ဒႆနမွာအဆင့္၂ဆင့္ေတြ႔ႏုိင္တယ္လုိ႔ေနာက္ပုိင္းပညာရွင္ေတြက သုံးသပ္ၾကတယ္။ ပထမအဆင့္က ေလာဂ်စ္ကုိ Metaphysics (ဖေလာ္ရဲ႕လက္တက္တခု၊ သဘာ၀ရဲ႕ျဖစ္တည္မွဳကုိေလ့လာတဲ့ပညာရပ္) နဲ႔ ဘာသာစကားကုိၾကားခံျပီးဆက္စပ္ေလ့လာ တာျဖစ္ျပီး ဒုတိယအဆင့္က အေပၚမွာေျပာတဲ့ အေတြးအေခၚပုိင္းဆုိင္ရာစိစစ္မွဳမ်ား (Philosophical Investigation - ၁၉၅၃) ပါ။ ဒီအဆင့္မွာေတာ့သူဟာ အစဥ္အလာေတြးေခၚမွဳေတြအားလုံးအျပင္ ပထမအဆင့္ကသူ႔ရဲ႕နာမည္ရွိျပီး သားအယူအဆေတြ ကုိအကုန္ဆြဲလွန္ပစ္ခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ ဘ၀ဖြဲ႔တည္ပုံဆုိတာဟာ ဘာသာစကားသုံးစြဲျခင္း ကုိအဓိကရည္ညႊန္းလုိျပီး လူေတြဟာတေယာက္အယူအဆအေတြးအေခၚကုိ တေယာက္ လက္ခံရာမွာ ဘာသာစကားသုံးစြဲမွဳအတြင္း (ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ဇာတိ၊ ဓေလ့ထုံးတမ္း စတဲ့) ဘ၀ဖြဲ႔တည္ပုံထဲကသာလက္ခံ ၾကတာ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏုိ္င္စြမ္းအားနဲ႔လက္ခံၾကတာမဟုတ္ဘူးဆုိလုိ႔၊ အားလုံးလက္ခံႏုိင္တဲ့ ဓမၼဓိ႒ာန္က်တဲ့အမွန္ဆုိတာမရွိေတာ့ပဲ လူတစု၊ အခ်ိန္ကာလတခု၊ ယဥ္ေက်းမွဳတခုအတြင္းမွာ လက္ခံႏုိင္ရင္ မွန္တာပဲလုိ႔ယူလုိ႔ we agree in form of life လုိ႔ေျပာတာျဖစ္တယ္။)
ေနာက္ဆုံးပုိ႔စ္ အပုိင္း၅ တြင္ျပီးပါမည္။
KZေက

ျပာေျခြခြက္ ၄။ ဒြန္ကြီဇုတ္စာေရးဆရာ

ဟစ္ပါးစု ဟာေရႏွစ္သတ္ခံရတာျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ပုိက္သာဂုိရ ဆုိတာသခ်ာၤပညာရွင္ျဖစ္ခ်င္မွလည္းျဖစ္မယ္။ တိက်တဲ့အေထာက္အထားျပႏုိင္တဲ့ဘာစာရြက္စာတမ္းမွမရွိဘူး၊ တေယာက္ေရးတာတေယာက္ဆက္ကုိးကား လာၾကတာပါပဲ။ ရီေနးဆန္းက ပန္းခ်ီဆရာႏွစ္ေယာက္ဆြဲတဲ့ကားေတြအရေျပာရရင္ ထင္ရွားတဲ့ပုိက္သာဂုိရက ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က ရာဖယ္ (Raphael) ကားထဲက သူက စေကာ္လာ သခ်ာၤဆရာ ၊ ေနာက္တေယာက္ က ရူဘင္ (Rubens) ကားထဲက သက္သတ္လြတ္စားတဲ့ ဘာသာေရးဆရာ။ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ေလာက္ၾကာလာေတာ့လူေတြလည္းဘာကုိအတည္ယူရမလဲခက္လာတယ္။ သခ်ာၤဆရာလား ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္လား။ ဘားကတ္အလုိအရေတာ့ ပုိက္သာဂုိရဆုိတာ တိတိက်က်ေဖာ္ျပရခက္သူတဦး၊ သမုိင္းရဲ႕အလင္းေရာင္ေလးေအာက္ရပ္ေနသူတဦးပဲ။ ပိုက္သာဂုိရ ဟာေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ ဟစ္ပါးစုကေကာ ဘယ္သူလဲ။ ပုိက္သာဂုိရဂုိဏ္းသားေတြေရႏွစ္သတ္လုိက္တယ္ဆုိတာကေကာ ပုံၾကီးခ်ဲ႕ထားတဲ့ ခုေခတ္သမုိင္းဆရာေတြ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ဇတ္လမ္းဆင္ေရးထားတာေတြမျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ ဒါဆုိရင္ ဒီဇတ္လမ္းေပၚမွာအေျခခံထားတဲ့ အယူအဆ၊ အထုိင္ေတြေျပာင္းျပီး စံတခုတည္းကုိင္ျပီး တခုကုိအျခားတခုနဲ႔ ႏွဳိင္းယွဥ္မေဖာ္ျပႏုိင္ျခင္းဆုိ တာကေကာ။ သမုိင္းမွာထူးဆန္းျပီးရူးႏွမ္းတဲ့အခ်က္တခ်က္ကပုံျပင္ေတြ၊ ဒဏာရီေတြဟာ တကယ့္အခ်က္အလက္ေတြထက္ပုိျပီးထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတာပဲျဖစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဒဏာရီေတြမွာက ဇတ္လမ္းဆုိတဲ့ စိတ္၀င္စားေအာင္ အခင္းေတြ အတက္ေတြ အေျဖေတြနဲ႔ ေရးထားတာကုိး။ ဟစ္ပါးစု ဇတ္လမ္းမွာၾကေတာ့ ပုံႏွိပ္အေရးအသားမေပၚခင္မွာကုိပဲစိတ္ကူးထားတဲ့ဇတ္လမ္းတခုပဲ။ ဟစ္ပါးစုဟာ ပုိက္သာဂုိရ ဂုိဏ္းသားေတြရဲ႕လွဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကုိေဖာ္ထုတ္လုိက္လုိ႔ ေရႏွစ္သတ္ခံရတယ္ဆုိတာ ဇတ္လမ္းေရးသူက ဆင္ထားတဲ့အကြက္တကြက္ေပါ့။ ေဟဂယ္ေနာက္လုိက္ေတြလုိေပါ့ အယူအဆတခုကိုဆန္႔က်င္ဘက္တခုနဲ႔ေတ့ ေပးလုိက္ရမွသေဘာက်သူေတြ။ ကဲထားေတာ့ ဒီဇတ္လမ္းကုိအမွန္အျဖစ္ယူခဲ့ရင္ေတာင္မွ ခန္းေျပာခ်င္တဲ့ စံတခုျဖင့္ ႏွဳိင္းယွဥ္မေဖာ္ျပႏုိင္ျခင္းနဲ႔ဘယ္လုိသြားဆက္စပ္ရမလဲ။ ဒါဟာ လူတေယာက္ေျပာတဲ့ အယူအဆအသစ္တခုကုိ တျခားလူေတြကနားမလည္လုိ႔ျဖစ္ရတာမဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔လွဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကုိေဖာ္ထုတ္လုိ႔ (√2 ဟာ သဘာ၀ကိန္း မဟုတ္တာကုိထိန္ခ်န္ထားတာကိုဆုိလုိသည္) မေက်နပ္ခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာပဲ။ ၀ီဘာခေနာ (Wilbur Knorr 1945 – 97, The Evolution of the Euclidean Elements စာအုပ္ေရးသူ) အလုိအရဆုိရင္ ဒီ ဂရိ သခ်ာၤျပႆနာ ဇတ္လမ္း ကေနာက္ပုိင္းက်မွေပၚလာတဲ့ ေမာ္ဒန္ဇတ္လမ္းပဲျဖစ္တယ္။ Iamblichus လုိ နီယုိပလာတုိးနစ္ေတြထက္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀၀ ေနာက္က်ျပီးမွေပၚလာတဲ့ဇတ္လမ္းလုိ႔ဆုိတယ္။ ခေနာ ရဲ႕ေကာက္ခ်က္ကသုံးခုရွိတယ္။ ၁။ ဒီဂရိေခတ္ ၅၀၀ ဘီစီေလာက္က ျပႆနာအတြက္ ဘာအေထာက္အထားမွမရွိဘူး ၂။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဒီလုိျပႆနာမ်ဳိးေပၚဖုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအက်ဳိးလည္းမရွိဘူး ၃။ ဒါေနာက္ပုိင္း ၁၉ ရာစုေရာက္လာမွ ထြင္လုိက္တဲ့ဇတ္လမ္းဆုိတာသက္ေသျပႏုိင္တယ္ လုိ႔ဆုိတယ္။ ခေနာ ေျပာတာကေတာ့ရွင္းတယ္။ ပုိက္သာဂုိရ ဂ်ီၾသေမၾတီရဲ႕အ၀န္းအ၀ုိင္းထဲမွာ သူ႔ကုိျပန္ခ်ဲလင့္လုပ္ႏုိင္တဲ့ စံတခုျဖင့္ႏွဳိင္းယွဥ္မေဖာ္ျပႏုိင္ျခင္းဆုိတဲ့ ေဖာ္ထုတ္ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ဳိးမရွိဘူး။ ခေနာ လုိပဲ ဒီဇတ္လမ္းေနာက္ကုိလုိက္ျပီး ယုတၱိမတန္ဘူးလုိ႔ ေဒးဗစ္ေဖာင္လာ ကလည္းသူ႔စာအုပ္တအုပ္မွာေရးခဲ့တယ္။ ေဖာင္လာအလုိအရ ဒီဇတ္လမ္း ဟာ ဂရိေခတ္ေနာက္ ၉ရာစုေလာက္ေနမွေပၚလာတာ။ ဒါေပမယ့္ သူကဘားကတ္နဲ႔တူတာတခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒါဆုိ ပုိက္သာဂုိရဆုိတာဘယ္သူလည္းဆုိတာကုိစိတ္၀င္စားတာ။ သူက ပုိက္သာဂုိရဆုိတာဘယ္သူလည္း ဆုိတာကုိဆာေဗးတခုလုပ္ခဲ့တယ္။ လက္ရွိေခတ္ျပဳိင္ပညာရွင္ေတြရဲ႕ ပုိက္သာဂုိရအေပၚသေဘာထားအျမင္ကုိ ေကာက္ခံၾကည့္တာ။ က်ေနာ္လည္း အကူအညီေပးသူေတြရွိလုိ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ စစ္တမ္းေလးတခု ေကာက္ၾကည့္မိတယ္။ လူ ၁၉၀ေလာက္ျပန္ေျဖၾကတယ္။ ၄၀% က သခ်ာၤပညာရွင္လုိ႔အေျဖေပးၾကျပီး ၂၈% ကအေတြးအေခၚပညာရွင္ လုိ႔ဆုိတယ္။ ၁၂% က သခ်ာၤနဲ႔အေတြးအေခၚပညာရွင္လုိ႔ေျဖၾကျပီး က်န္တာေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆုိၾကတယ္။ ေဖာင္လာရဲ႕ဆာေဗးဟာရုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ေတာ့ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ။ ဒါေပမဲ့တခုေတာ့ေျပာႏုိင္တာေပါ့။ သက္ေသျပခ်က္နဲ႔ ယုံၾကည္မွဳၾကားမွာ မဆုံးႏုိင္တဲ့ကြာဟခ်က္တခုရွိေနတယ္ဆုိတာပဲ။

ျပာေျခြခြက္ ၄။ ဒြန္ကြီဇုတ္စာေရးဆရာ

က်ေနာ္ဟာ √2 သက္ေသျပခ်က္နဲ႔မဆုိင္တဲ့ ခန္းရဲ႕ကုိယ္ပုိင္ေရွ႕ေနာက္မဆီေလွ်ာ္မွဳကိုေျပာခဲ့ျပီးပါျပီ။ တကယ္သာ အားလုံးဟာစံတခုထဲမွာ တခုနဲ႔တခု ႏွဳိင္းယွဥ္ထပ္ဟပ္မေဖာ္ျပႏုိင္ဘူးဆုိရင္ အားလုံးကုိ လက္ရွိဆုိတဲ့ရွဳေထာင့္တခုထဲက ပဲခ်ဥ္းကပ္ရေတာ့မွာပါ။ သမုိင္းဆုိတာမရွိေတာ့ဘူး။ သမုိင္းဆုိတာ ခုေခတ္အျမင္နဲ႔ျပန္ဖြင့္ဆုိထားတဲ့ Whiggish History ေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ေတာ့မယ္။ အားလုံးဟာ ခုပဲ ပစၥဳပၸန္ပဲ။ အမွန္တရားဆုိတာမရွိေတာ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာမွန္တယ္ဆုိတာပဲရွိေတာ့မယ္။ အေျခအေနတခုမွာမွန္ေနတာပဲ။ ႏွဳိင္းရအမွန္ဆုိတာပဲရွိေတာ့မွာပါ။ ဒီေတာ့ ငါထင္တဲ့အမွန္က မင္းထင္တဲ့အမွန္ထက္ပုိေကာင္းမေကာင္းဆုိ တာပဲေျပာရမလုိျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္လက္ခံထားတဲ့ အထုိင္ကုိေက်ာ္ျပီး ျမင္ၾကည့္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ပုိဆုိးတာတခုက က်ေနာ္တုိ႔႔ သမုိင္းဆုိင္ရာႏွဳိင္းရ၀ါဒ (Historical Relativism) ကုိလက္ခံလုိက္ရင္ (မွတ္ခ်က္။ အမွန္တရားဟာ ကာလအပုိင္းအျခားေပၚမူတည္ျပီးေျပာင္းေနတယ္ဆုိတဲ့ အယူ၀ါဒကုိဆုိလုိသည္။ အဂၤလိပ္ကျမန္မာကုိကြ်န္ျပဳမွာေပါ့ အဲဒီအခ်ိန္ကဒီလုိလုပ္တာမွန္တာပဲ။ ငါသာ ဟစ္တလာဆုိလည္းဒီထက္ဆုိးရင္ေတာင္ဆုိးမွာ ဆုိတဲ့ အျမင္မ်ဳိးကုိဆုိလုိသည္။) လူတုိင္းကုိယ့္အမွန္တရား နဲ႔ကုိယ္ရွိတာပဲဆုိတဲ့အယူအဆအထိဆက္ေရာက္သြားႏုိင္တာပါပဲ။ (မွတ္ခ်က္။ ေဆာရီးကုိယ့္လူ။ ဘာမွလာေျပာမေနနဲ႔။ ငါ့မွာငါ့အမွန္တရားနဲ႔ငါ ဆုိတာမ်ဳိး)။ တကယ္ေတာ့ ခန္းဟာ သမုိင္းဆုိင္ရာႏွဳိင္းရ အယူအဆကုိသေဘာက်လက္ခံထားသူပါ။ သူ႔စာအုပ္မွာေရးထားတာတခုက သူ႔ေ၀ဖန္သူေတြဟာ မတူတဲ့ ခန္း(၁) နဲ႔ ခန္း(၂) ကုိေရးေနၾကတယ္ဆုိတာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ခန္း၂ေယာက္ရွိတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ကုိ လက္မခံပါဘူး။ ခန္းဟာ သိပၸံနည္းပညာေတာ္လွန္ေရးမ်ား၏တည္ေဆာက္ပုံ (The structure of scientific revolutions) ကုိ ၁၉၆၂ မွာေရးခဲ့တယ္။ ေနာက္တခါ ဒီနာမည္ကုိပဲသုံးျပီးေနာက္ထပ္စာအုပ္တအုပ္ထပ္ ေရးျပန္တယ္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကုိနာမည္တခုထဲေပးတာဟာ တုိက္ဆုိင္မွဳေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တအုပ္မွာရွိတဲ့ အျမင္ေတြ တခ်ဳိ႕စာသားေတြဟာ ေနာက္တအုပ္မွာလည္း ထပ္တူပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဓိကေက်ာရုိးကုိေတာ့ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေျပာင္းထားတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြေရးတာကေတာ့ (ေလာေလာဆယ္အဲဒီစာအုပ္ရိွမေနလုိ႔ ေသခ်ာေအာင္ျပန္မၾကည့္ႏုိင္ဘူး) ခန္း(၂) ဟာ သူ႔နာမည္တူတခုက (ခန္း ၁ ကုိဆုိလုိတယ္) တင္ျပခဲ့တဲ့ အဓိကက်တဲ့အယူအဆေတြကိုျပန္ေခ်ဖ်က္ဖုိ႔ၾကဳိးစာထားတာလုိ႔ဆုိတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ ခန္းႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္နာမည္တူႏွစ္အုပ္ ဆုိတာဟာ သူ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီကုိ ေရွ႕ေနာက္ညီေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဖတ္ဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ခန္းအတြက္ကေတာ့ ဒီအျဖစ္ဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္အျမင္ျခင္းယွဥ္ထပ္မၾကည့္ႏုိင္တဲ့သူႏွစ္ဦးဟာ စကားေျပာလုိ႔မရႏုိင္ဘူး ဆုိတဲ့ သူ႔ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ ကုိပံ့ပုိးေနတယ္။ သူ႔ေရးထားတာက မတူတဲ့ကမာၻႏွစ္ခုက လူေတြ အျမင္ျခင္းမနီးစပ္ သူေတြဟာ တစိတ္တပုိင္း သုိ႔ မျပည့္၀တဲ့ ဆက္ဆံေရးတခုကုိပဲထူေထာင္ႏုိင္မယ္ဆုိတယ္။ က်ေနာ့္အျမင္မွာေတာ့ ခန္း (၁)ဟာ ခင္ဗ်ားေ၀ဖန္ႏုိင္တဲ့ ခန္းျဖစ္တယ္။ ခန္း(၂) ကုိေတာ့မေ၀ဖန္ႏုိင္ဘူးဆုိတာမ်ဳိး လုပ္ထားတာပဲ။ ေတြးေခၚရွင္ ေဒးဗစ္ဆင္ ကေတာ့ Conceptual Relativism ဟာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ပထမေတာ့ ထူးျခားဆန္းၾကယ္ ေတြ႔ရွိခ်က္လုိျဖစ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ လမ္းေပၚကသာမန္လူတေယာက္ထက္ ဘာမွမပုိဘူးဆုိတယ္။ စာေၾကာင္းတေၾကာင္းရဲ႕အမွန္တရားဟာ (အျခားအရာေတြအားလုံးၾကားမွာပဲ) သူ႔ကုိေဖာ္ျပတဲ့ဘာသာစကားေပၚမွာမူတည္တယ္ဆုိတယ္။ ခန္းရဲ႕ဒီမွတ္ခ်က္ဟာ က်ေနာ့္ကုိ လူး၀စ္ ဘုိဂဲ ရဲ႕ ၀ထၳဳတုိတပုဒ္ကုိသတိရေစတယ္။ ပီးယားမင္နား၊ ဒြန္ကီြဇုတ္ကုိေရးခဲ့သူ ဆုိတဲ့၀ထၳဳတုိ။ အဲဒီထဲမွာ မင္နားဆုိတဲ့ ဇတ္ေကာင္ဟာ ဒြန္ကီြဇုတ္ကုိျပန္ေရးတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ဒြန္ကီြဇုတ္မူရင္းကုိ စပိန္စာေရးဆရာ Miguel de Cervantes ကေရးခဲ့တယ္။ ေခတ္သစ္ အေနာက္တုိင္းစာေပအတြက္အဦးအဖ်ားထဲက အေကာင္းဆုံး ဖန္တီးမွဳေတြထဲကတခု အျဖစ္မွတ္တမ္း၀င္တယ္)။ မင္နားဟာ ဒြန္ကီြဇုတ္ေနာက္တေယာက္ကုိဖန္တီးဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒြန္ကီြဇုတ္ကုိပဲျပန္ေရးခ်င္တာ။ မူရင္းကုိကူးခ်ဖုိ႔လည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူကမူရင္းဒြန္ကြီဇုတ္ကုိၾကဳိက္လြန္းေတာ့ တခ်ဳိ႕စာပုိဒ္ေတြစာေၾကာင္းေတြဟာ မူရင္းစာအုပ္ထဲက အတုိင္းထပ္တူထပ္မွ်တူခ်င္ေတာ့တူသြားလိမ့္မယ္။ သမုိင္းဆုိတာဘာလဲ။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိစုစည္းထားတာလား။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို တဦးတေယာက္ကသူ႔အျမင္နဲ႔သူလက္ခံမွတ္မိေနတာလား။ ေဘာဂဲ က၀ထၳဳ ႏွစ္ပုဒ္မွာကြက္တိတူေနတဲ့ စာပုိဒ္တခုကုိယွဥ္ျပခဲ့တယ္။ Cervantes ေရးထားတာက “…အမွန္တရား၊ သူ႕မိခင္ဟာသမုိင္း၊ အခ်ိန္ကာလရဲ႕ရန္သူ၊ အတိတ္ကာလရဲ႕မ်က္ျမင္သက္ေသ၊ ပစၥဳပၸဳန္ရဲ႕စံျပသုခမိန္၊ အနာဂတ္ရဲ႕ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ…..” မင္နား လည္းဒီအတုိင္းတလုံးမက်န္ကြက္တိ တူေအာင္ေရးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္နား ဆုိလုိခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္ဟာ မူရင္းနဲ႔လုံးလုံးကြဲသြားခဲ့တယ္။ ၀ီလွ်ံဂ်ိမ္းနဲ႔ေခတ္ျပဳိင္ျဖစ္တဲ့ ဇတ္ေကာင္မင္နား အတြက္ေတာ့ သမုိင္းဆုိတာ တကယ့္အစစ္အမွန္တရားကုိစုံစမ္းေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္အစစ္အမွန္ရဲ႕မူလဘူတပဲ။ သမုိင္းဆုိင္ရာ အမွန္တရားဆုိတာ သူ႔အတြက္ေတာ့ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔က်ေနာ္တုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ၾကတာပဲ။ ကဲဒီကေနက်ေနာ္တုိ႔ဘာေတြျငင္းခုံစရာေတြရွိေနသလဲ။ စကားလုံးတုိင္းဟာမဆုံးႏုိင္ေအာင္အနက္ျပန္ေန ၾကတာလား။ စာဖတ္သူတုိင္းဟာသူတုိ႔ဖတ္တဲ့စာအုပ္ေတြတုိင္းကုိျပန္ေရးေနၾကတာလား။ သမုိင္းဟာသမုိင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္ကုိေျပာင္းလဲေစသလား။ ေဘာဂဲဟာ ဒီဇတ္လမ္းထဲဘယ္လုိဆက္စပ္ေနသလဲ။ ေဘာဂဲဟာသူ႔ကုိယ္သူ မင္နား ေနရာမွာ၀င္ၾကည့္သလား၊ Cervantes ေနရာမွာၾကည့္သလား၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးနဲ႔တူသလား၊ တေယာက္မွမဟုတ္ဘူးလား။ (မွတ္ခ်က္။ ေဘာဂဲဟာအာဂ်င္တုိင္း၊ လက္တင္အေမရိကရဲ႕အေကာင္းဆုံးစာေရးဆရာအျဖစ္ေ၀ဖန္သူတခ်ဳိ႕က သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ထူးခြ်န္ထင္ရွားေပမယ့္ ႏုိဘယ္မရခဲ့ဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္သူျဖစ္ေပမယ့္ ပီႏုိးေရွး ရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳမွဳတခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ဆီြဒင္ႏုိဘယ္ေကာ္မတီကပလွပ္ခဲ့တယ္လုိ႔လဲေျပာၾကတယ္။ ဆရာျမဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ မရဏအိမ္မက္တခုရဲ႕မွတ္တမ္း ကုိေရးတဲ့ဂါစီယာမားကြစ္ရဲ႕ ပဥၥလက္သရုပ္မွန္၀ါဒကုိမ်ဳိးေစ့ခ်ေပးသူ လုိ႔လဲဆုိတယ္။ ေဘာဂဲဟာ သူ႔၀ထၳဳတပုဒ္မွာ သူ႔ဇတ္ေကာင္ ေမနားဟာ ဒြန္ကီြဇုတ္ကုိျပန္ေရးတယ္။ တခ်ဳိ႕စာပုိဒ္ေတြဟာ မူရင္းဒြန္ကီြဇုတ္ေရးသူ Cervantes နဲ႕ထပ္တူထပ္မွ်တူခဲ့ေပမယ့္ ေဘာဂဲဇတ္ေကာင္ေမနား ဟာ သမုိင္းဆုိင္ရာအမွန္တရားကုိလက္ခံသူ၊ သမုိင္းဟာ လူမွဳဘ၀နဲ႔ဆက္စပ္ တည္ေဆာက္ထား (socially constructed) တာသာ ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ကာလအပုိင္းအျခားကုိမူတည္ျပီးလက္ခံရမယ္။ သမုိင္းဆုိတာ ဓမၼဒိ႒ာန္က်က် မွန္ကန္မွဳရွိတယ္လုိ႔ Cervantes လုိလက္ခံမထားတဲ့အတြက္ ကြက္တိတူေနတဲ့ စာေၾကာင္းေတြမွာ အဓိပၸါယ္ကြဲသြားရတယ္လုိ႔ဆုိလုိ တာျဖစ္တယ္။) ေဘာဂဲဟာ ၁၉၄၁ ကထြက္တဲ့ Citizen Kane ဆုိတဲ့ရုပ္ရွင္ကားကုိလည္းေ၀ဖန္ခ်က္ေရးခဲ့တယ္။ ကားဟာအေတာ့္ကုိစိတၳဇဆန္ျပီးေ၀၀ါးလြန္းတယ္။ ဇတ္ကားထဲမွာပါတဲ့ အခန္းတခုခ်င္းစီဟာလည္း အဆက္အစပ္မဲ့ေနတယ္။ ေနာက္ကြယ္မွာ အဲဒီအဆက္အစပ္မဲ့မွဳေတြအတြက္ ၀ွက္ထားတဲ့ ဘာလွဳိ႕၀ွက္ခ်က္မွမရွိဘူး။ ဇတ္လမ္းမွာတစုံတရာ (အဓိပၸါယ္) ရဲ႕စုစည္းညီညြတ္မွဳသေဘာမရွိဘူး။ ေဘာဂဲက ကိန္းဆုိတဲ့ဇတ္ေကာင္ဟာအတုဖန္တီးမွဳတခုမွ်သာျဖစ္ျပီးမ်က္ျမင္ပုံရိပ္ေတြရဲ႕မေရရာ အစီအစဥ္က်နမွဳမရွိတာသာျဖစ္တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ သူေျပာခဲ့တာက ဗဟုိခ်က္မရွိတဲ့၀ကၤပါေလာက္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာဘာမွမရွိဘူးတဲ့။ အေျဖမရွိတဲ့ဆန္းၾကယ္ျဖစ္ရပ္၊ က်ဴးလြန္သူမရွိတဲ့လူသတ္မွဳ၊ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ။ ဘာေတြတကယ္တန္းျဖစ္ေနတာလဲ။ အေျဖမရွိဘူး။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကေပးတဲ့ ေျခာက္အိပ္မက္ပဲ။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္မွဳပဲ။ ဘာထရန္ရပ္ဆဲလည္း၁၉၅၄ မွာစာအုပ္တအုပ္ေရးခဲ့တယ္။ Nightmares of Eminent Persons ထူးခြ်န္သူမ်ား၏ေျခာက္အိပ္မက္ ဆိုတာ။ အဲဒီထဲမွာ အိပ္မက္ဆုိးေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္၊ သခ်ာၤဆရာရဲ႕အိပ္မက္ဆုိး၊ စတာလင္ရဲ႕အိပ္မက္ဆုိး၊ စိတ္သရုပ္ခြဲဆရာ၀န္ရဲ႕အိပ္မက္ဆုိး၊ အားလုံးထဲမွာ ေဒါက္တာ ေဘာင္ဒလာရဲ႕အိပ္မက္က်ေတာ့ ျဖစ္တည္မွဳပဓါန၀ါဒီရဲ႕အိပ္မက္ဆုိးလုိ႔ဆုိတယ္။ အိပ္မက္ကႏုိးေတာ့ သူထေအာ္တယ္။ ငါမရွိဘူး၊ ငါမရွိဘူးလုိ႔။ အဲဒီမွာ ပုိးရဲ႕ကဗ်ာတပုဒ္ထဲက ငွက္ဆုိးက မာလာေမ ရဲ႕အသံနဲ႔ မင္းရွိတယ္ မင္းရွိတယ္ မရွိတာ မင္းအေတြးအေခၚပဲလုိ႔ေျပာသတဲ့။ ရပ္ဆဲ ေခတ္ကေစာေတာ့ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားရဲ႕ အိပ္မက္ဆုိးဆုိတာမ်ဳိးဘယ္ေရးခဲ့မလဲ။ ေရးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားက အခန္းတခုမွာထုိင္ေနတယ္။ အသံတသံထြက္လာတယ္။ အမွန္တရားဆုိတာရွိတယ္။ အစစ္အမွန္ဆုိတာ တကယ္ရွိတယ္။ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားကျပန္ေအာ္တယ္ မရွိဘူး၊ ဒါေတြတကယ္မရွိဘူး။ အသံကျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေတြတကယ္ရွိတယ္၊ မင္းမယုံရင္ ျပဴတင္းေပါက္ဖြင့္ျပီးေအာက္ကုိခုန္ခ်လုိက္။ ခုငါတုိ႔ ၃၉ ထပ္မွာ။ ဒါဟာ က်ေနာ့္ကုိ Through the Looking-glass ထဲကအဲလစ္ရဲ႕ Humpty Dumpty (ထင္ရွားတဲ့ကေလး ကဗ်ာသီခ်င္းထဲက ကာတြန္းဇတ္ေကာင္, ဘဲဥပုံ) ကုိေမးတဲ့ေမးခြန္းကုိအမွတ္ရေစတယ္။ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္မွဳဆုိတာ ရွင္ ဘာကိုဆုိလုိခ်င္တာလည္း က်မနားမလည္ဘူး။ ေမာင္ဘဲဥေလးကသေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ျပဳံးတယ္။ မင္းဘယ္သိမလဲ။ ငါမေျပာမခ်င္းဘယ္သိမလဲ။ မင္းအတြက္ ေက်ေက်နပ္နပ္အေလွ်ာ့ေပးစရာ အျငင္းအခုန္တခုရွိတယ္လုိ႔ဆုိလုိတာ။ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္မွဳဆုိတာ ေက်ေက်နပ္နပ္အေလွ်ာ့ေပးစရာ အျငင္းအခုန္ ဆုိတဲ့အဓိပၸါယ္မွမဟုတ္တာလုိ႔ အဲလစ္ကျပန္ေျပာတယ္။ ငါစကားလုံးတလုံးကုိသုံးရင္ အဲဒီစကားလုံးဟာ ငါထြက္ေစခ်င္တဲ့အဓိပၸါယ္ပဲထြက္တယ္၊ ဒီထက္တစက္မွ မပုိမလုိဘူးလုိ႔ ေမာင္ဘဲဥေလးက ခပ္ထန္ထန္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဆုိရွင္ကစကားလုံးေတြကုိအဓိပၸါယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးထြက္ေစတယ္လား လုိ႔အဲလစ္ေလးကေမးတယ္။ ေမးခြန္းက ဘာကုိပုိင္ႏုိင္ဖုိ႔လုိမလဲ၊ ဒါအခ်ဳပ္ပဲလုိ႔ ေမာင္ဘဲဥကျပန္ေျပာတယ္။ ဒီမွာေမးစရာေမးခြန္းက ခန္းရဲ႕ဖေလာ္ေဆာ္ဖီဟာ အမွန္တရားကုိေသးသိမ္ေအာင္လုပ္ေနတာလား။ သမုိင္းဆုိတာကို အက်ဥ္းေထာင္ၾကီးတခုျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတာလား။ (လမ္းဆုံးရင္ရြာေတြ႕ေကာင္းေတြ႕ႏုိင္ပါမယ္၊ အခ်ိန္ေလးနဲနဲေပးႏုိင္ရင္ဆက္ဖတ္ၾကည့္ပါဦးလား) KZေက

ျမဳိင္ကံ့ေကာ္ခရုပတ္လည္တံသြယ္

သန္းေကာင္ထက္မနက္ေသာညထဲ ျမဳိင္ကံ့ေကာ္အေၾကာင္းေျပာရလွ်င္ ရဲ၀့ံစြာပြင့္ၾကဖုိ႔ပင္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခဟာနည္းသြားလား မ်ားလာသလား ႏွစ္မ်ားႏွင့္အျခားႏွစ္မ်ား တိတ္ဆိတ္စြာျမည္သံျပဳ ခရုပတ္လမ္းထဲ စား၀တ္ေနမွဳကုိ ၀ကၤပါဆုိရင္ျဖင့္ ၀င္းမွည့္လာေသာတံတားေအာက္ စီးဆင္းျမစ္ေရစမ္းကုိလည္းမခမ္းေျခာက္ေစ သာေတာင့္သာယာ ေန႔တေန႔ဆုိသည္မွာ ပန္းပြင့္ ေလညင္း သက္တန္႔ အစရွိသည္တုိ႔သက္သက္မွ်သာမဟုတ္ သင္၏ ပူးေပါင္းအားထုတ္မွဳလည္းလုိအပ္သည္သာ ေနေရာင္အစိမ္းသည္ ဘဲေလးကေခ်မယ္၏ ေပါင္တံအလား ျမက္ခင္းေပၚေက်ာ့ရွင္းစြာဆင္းသက္ခဲ့ေပျပီ ကန္ေရျပင္၀ယ္ ေငြငန္းျဖဴေျပေလွ်ာ့လည္တံသြယ္ က်န္ရွိေနေသးေသာ သဘာ၀အလွအပႏွင့္ လူ႕ဘ၀ကုိ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခံစားရန္ ေၾကြကႏုတ္အုိးမွ ပန္းပြင့္ရုန္းအထ ေလာကႏွင့္ငါ့ရင္တြင္း ငါ့သီခ်င္းဟာဘယ္ကုိစီးဆင္းေလမလဲ။ KZေက