ၾကာခဲ့ပါျပီ။
ခ်ယ္ရီမွာ ဆရာညြန္႔ၾကဴးကဗ်ာအလွရွာပုံေတာ္လုပ္ေတာ့
ေဆာင္းပါးမစခင္အျမဲတမ္းေဖာ္ျပေလ့ရွိ တဲ့အခ်ီအခ်စကားေျပာခန္းတခုရွိပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီဘာသာျပန္တဲ့ပေလတုိးနိဒါန္းထဲကပါ။
ကဗ်ာကုိခံစားႏုိင္တာဟာစိတ္ႏွလုံးတက္ၾကြမႈေၾကာင့္ပါတဲ့။
ေတာ္လုိ႔တတ္လို႔ထက္ျမက္လုိ႔မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။
ဆရာညႊန္းခဲ့တာေတြထဲကတပုဒ္ကုိက်ေနာ္မွတ္မိေနခဲ့တယ္။
ေႏြလယ္ေနရဲ႕ဆုိေနက်သီခ်င္း။
“စက္ရုံတံခါးဖြင့္ဖုိ႔
သူတို႔လုိပဲငါလာခဲ့
ျမဳိ႕ေတာ္ရဲ႕ဟုိမွာဘက္ကုိေလ”
ေတာင္ဒဂုံသားကဒလသေဘၤာက်င္းထဲထမင္းခ်ဳိင့္ဖြင့္ေနခ်ိန္
သာေကးဒီးယန္းအပ်ဳိျဖန္းကေလးလည္းအင္းစိန္ရြာမကအထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံထဲ
ဘ၀ဆုိတာအပ္ခ်ည္လုံးလုိ အခ်ိန္တန္ရင္အကုန္ေျပသြားမွာပဲ
လို႔ေတြးေနႏုိင္တယ္။
“ေနလုံးကအိပ္မႈံစုံမႊား
အေရွ႕ဖ်ားမွာတြားတက္စ”
အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့ျမင္တာနဲ႔အိမ္ဟာရုံခါဖုိ႔ပဲ
က်ေနာ့္ဘေလာ့ထဲမွတ္ခ်က္ေပးသူတဦးအလုိအရဆုိရင္
နပုိလီယံေတာင္ႏုိးတာနဲ႔ထရဆုိကုိး။
“ဘတ္စကားမွတ္တုိင္မွီရပ္
ပါးစပ္ဟဟသန္းေ၀
အိပ္တန္းေၾကာင္ငွက္ကေလးေရ
မင္းအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္လား
ငါေတာ့အလုပ္သြားေတာ့မကြဲ႕
စက္ဆီညစ္ေထးေထးနဲ႔
ေအးစက္စက္သံထည္ၾကီးေတြေအာက္
ငါ့ၾကြက္သားေတြေညာင္းညာခုိက္
မင္းအိပ္ျဖစ္ေအာင္အိပ္လုိက္ဦး
မင္းနဲ႔ငါမပါတဲ့
ျမဳိေတာ္ရဲ႕ညေနခင္း
သူ႕ဘာသာစီးဆင္း
ဆုိေနက်သီခ်င္းနဲ႕
တုိ႔ကုိေတြးမဲ့သူလည္းကင္းရဲ႕မဟုတ္လား”
ကဗ်ာကက်န္ေသးေပမဲ့ဒီေနရာမွပဲရပ္ၾကည့္ရေအာင္။
ကဗ်ာဖတ္သူဟာ ကဗ်ာေရးသူေပးခ်င္တဲ့ အခ်က္ကုိရသြားခဲ့ျပီျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ႕ပင္လယ္ဝံပုေလြကုိဘာသာျပန္ခဲ့သူဆရာညြန္႔ၾကဴးက
သူဖတ္ဖူးသမၽွအေကာင္းဆုံးအလုပ္သမားလူတန္းစားဖြဲ႕ကဗ်ာလုိ႕ဆုိခဲ့ပါတယ္။
ဆက္ဦးမယ္
No comments:
Post a Comment