Friday, February 25, 2011

၂။ ၾကားခံကာလကုန္ဆုံးျခင္း

အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိအႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္လွ်င္ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားမွ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း ကမာၻၾကီး၏ေနရာေဒသ ၇ခုတြင္ကမာၻ႔ႏုိင္ငံေရး ေျမမ်က္ႏွာသြင္ျပင္ ကိုအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိေတြ႔ရေပမည္။
၁။ ၁၉၇၀ႏွစ္လည္ႏွစ္မ်ား တြင္ဥေရာပေတာင္ပုိင္း၏ လက္ယာအာဏာရွင္အစုိးရမ်ားက်ဆုံးျခင္း
၂။ ၁၉၇၀ျပည့္ေႏွာင္းပုိင္းမွ ၁၉၈၀ျပည့္ေႏွာင္းပုိင္း မ်ားအတြင္းလက္တင္အေမရိကတြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ က်ဆုံးျပီး အရပ္သားအစုိးရမ်ားတက္လာျခင္း
၃။ ၁၉၈၀ျပည့္လယ္ေႏွာင္းႏွစ္မ်ား အေရွ႕ႏွင့္ေတာင္ အာရွႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အာဏာရွင္စံနစ္အေျခခံယုိင္နဲ႔လာျခင္း
၄။ ၁၉၈၀ျပည့္ႏွစ္ကုန္မ်ားတြင္ အေရွ႕ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ကြန္ျမဴနစ္အာဏာရွင္စံနစ္ပ်က္စီးသြားျခင္း
၅။ ၁၉၉၁ တြင္ဆုိဗီယက္အင္ပါယာျပဳိကြဲအျပီး ႏုိင္ငံ ၁၅ႏုိင္ငံကြဲထြက္လာျခင္း
၆။ ၁၉၉၀ မွ ၉၅ အတြင္းမွာပင္ ဆပ္အာဖရိကႏုိင္ငံမ်ားတြင္တပါတီအာဏာရွင္စံနစ္မ်ားနိမ့္ပါးလာျခင္း
၇။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း အားနဲေသာ္လည္း သိသာေသာလြတ္ေျမာက္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳမ်ားအေရွ႕အလယ္ပုိင္း ေဒသမ်ားတြင္ ေပၚထြန္းလာျခင္း
စသည္တုိ႔ျဖစ္သည္။
၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ား အေမရိကကုိျပန္ၾကည့္လွ်င္ ေရဂင္အစုိးရျဖစ္ျပီး ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီးသည္ ေဂ်ာ့ရွဳဇ္ျဖစ္သည္။ US အစုိးရ၏ႏုိင္ငံျခားေရးေပၚလစီသည္သဘာ၀က်စြာပင္ တတိယလွဳိင္းဒီမုိကေရစီေရစီးကုိ တြန္းအားေပးရန္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္မ်ားအရ အဆုိပါကာလအပုိင္းအျခားကုိ အာဏာရွင္စံနစ္မ်ားမွ ဒီမုိကေရစီကူးေျပာင္းမွဳအခ်ိန္ကာလအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ ၾကေသာ္လည္း အေျခခံယူဆခ်က္တြင္ အက္ေၾကာင္းမ်ားထင္လာခဲ့သည္။
ႏုိင္ငံအခ်ဳိ႕ (ပုိလန္၊ ဟန္ေဂရီ၊ ခ်က္၊ အက္စတုိးနီးယား၊ ဆလုိေဗးနီးယား၊ ခ်ီလီ၊ ဥရုေဂြး နွင့္ ထုိင္၀မ္) တုိ႔သည္ ၾကားခံကာလကုိအခက္အခဲမ်ားျဖင့္ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ျပီး အခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံမ်ား( ယူေမးနီးယား၊ ဘူေဂးယီးယား၊ မက္ဆီကုိ၊ ဘရာဇီး၊ ဂါနာ၊ ဖိလစ္ပုိင္ ႏွင့္ ေတာင္ကုိရီးယား) တုိ႔တြင္ ဒီမုိကေရစီအာရုဏ္ဦးကုိျမင္ေတြ႕ရရန္ ပုိမုိခက္ခဲစြာအားထုတ္ခဲ့ရေပသည္။ အမ်ားစုႏုိင္ငံမ်ားမွာ ဒီမုိကေရစီစံႏွဳန္းမ်ား ျပည့္၀စြာေပၚထြန္းမလာခဲ့ပဲ အာဏာရွင္အင္အားမ်ား ျပန္လည္ခုိင္မာလာခဲ့ရာ ပညာရွင္မ်ားက တခုခုတိက်စြာ သတ္မွတ္ရန္မလြယ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးနယ္ (political gray zone) မ်ားေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ နမူနာအခ်ဳိ႕မွာ ဥဘက္ကစ္စတန္၊ တာမင္နစ္စတန္၊ ဘီလာရုစ္ ႏွင့္ တုိဂုိတုိ႔ျဖစ္သည္။
ဂေရးဇုန္ဟုသတ္မွတ္ခံရသျဖင့္ အာဏာရွင္စံနစ္အစစ္လည္းမဟုတ္ ဒီမုိကေရစီ ကုိလည္းအျပည့္မသြားႏုိင္သည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ အတုိက္အခံအတြက္ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ႏုိင္ငံေရးနယ္မ်ား၊ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား ႏွင့္ ဒီမုိကရက္တစ္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။
Thomas Crothers (၀ါရွင္တန္အေျခစုိက္ ႏုိင္ငံတကာျငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔အစည္းတခု၏ ဒုဥကၠ႒၊ ဒီမုိကေရစီေရးလွဳပ္ရွားမွဳ၏အေရးပါေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားျပဳစုထားသူ) က ၂၀၀၂ တြင္သူျပဳစုခဲ့ေသာ ၾကားခံပါရာဒုိင္းျပီးဆုံးျခင္းစာတမ္း (The end of transition paradigm) တြင္ မီးခုိးေရာင္နယ္တြင္ ထင္ရွားေသာႏုိင္ငံေရးသြင္ျပင္ ႏွစ္ခုေပၚထြန္းခဲ့သည္ဆုိျပီး မထိေရာက္ေသာလူမ်ားစု၀ါဒ (feckless pluralism) မဟုတ္လွ်င္ တပါတီၾကီးစုိးေသာႏုိင္ငံေရး (Dominant-Power Politics) ဟုအမည္ေပးခဲ့သည္။ အာဏာရွင္စံနစ္မွ ဒီမုိကေရစီသု႔ိသြားသည့္ ၾကားခံကာလ (transition period) ကုန္ဆုံးသြားျပီဟုလည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။
လက္တင္အေမရိကႏုိင္ငံအမ်ားစု (နီဂြာဂါရာ၊ အီေကြေဒါ၊ ပနားမား၊ ဟြန္ဒူရပ္ ႏွင့္ ဘုိလီးဗီးယား) ကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံေဟာင္းမ်ား (မုိဒုိဗာ၊ ေဘာ့စနီးယား၊ အယ္ေဘးနီးယား ႏွင့္ ယူကရိန္း)၊ အာရွတြင္ နီေပါ၊ အာဖရိကတြင္ မာဒါဂါစကာ တုိ႔သည္ သည္ Feckless Pluralism ထဲတြင္ရွိျပီး ဘရာဇီး၊ အာဂ်င္တီးႏွင့္ ဟူးဂုိးေခ်းဗက္၏ ဗင္နီဇြဲလား၊ ရုိေမးနီးယား၊ ဘူေဂးရီးယား၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ထုိင္းႏွင့္ မြန္ဂုိးလီးယား တုိ႔မွာ နယ္ျခားမ်ဥ္းေပၚတြင္ လစ္ဘရယ္စံႏွဳန္းအျပည့္ရရန္ ရုန္းကန္ေနရဆဲျဖစ္သည္။
တဘက္တြင္ အစုိးရႏွင့္ အာဏာရပါတီကြဲျပားမွဳမရွိသည့္ Dominant-Power Politics ကုိေတြ႔ရသည္။ ႏုိင္ငံပုိင္ေငြေၾကး၊ မီဒီယာ၊ အလုပ္အကုိင္၊ တရားစီရင္ေရး တုိ႔ကုိတပါတီထဲကသုံးဆြဲထားၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အာဏာရွင္ႏုိင္ငံ အမ်ားစု မွာ တပါတီအားၾကီးသည့္ႏုိင္ငံေရး အေနအထားေထာင္ေခ်ာက္ထဲ သု႔ိသာသက္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ကင္မရြန္း၊ တန္ဇန္းနီးယား၊ ဂါဘြန္၊ ကင္ညာ၊ ဇမ္ဘီယာ၊ ကြန္ဂုိ၊ အဇာဘုိင္ဂ်န္၊ ေဂ်ာ့ဂ်ီယာ၊ ကာဇက္စတန္၊ ေမာ္ရုိကုိ၊ ေဂ်ာ္ဒန္၊ အယ္ဂ်ီးရီးယား၊ အီဂ်စ္၊ ယီမင္၊ အီရန္၊ မေလးရွား၊ ကေမာၻဒီးယား ႏွင့္ ဆုိဗီယက္ကြဲထြက္ႏုိင္ငံတုိ႔မွာအဆုိပါသာဓကမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ အခ်ဳိ႕မွာအလြန္ကန္႔သတ္ခံထားရသည့္ႏုိင္ငံေရးဂြင္သာရွိသျဖင့္ အာဏာရွင္စံနစ္သာသာမွ်သာျဖစ္သည္။
Feckless Pluralism သည္ ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္မွဳပုိရွိ၊ ပုံမွန္ေရြးေကာက္မ်ားရွိျပီး၊ အာဏာသည္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားအတြင္း လွည့္လည္ေနေသာ္လည္း ျခစားမွဳမ်ား လက္သင့္ရာအခြင့္အေရးေပးမွဳမ်ား ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယားတြင္မတည္ျငိမ္မွဳမ်ားရွိေနသည္။ Dominant Power Politics တြင္ အကန္႔အသတ္မ်ားလြန္းေသာ ႏုိင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳဂြင္သာရွိျပီး အာဏာရွင္စံနစ္သာသာမွ်သာျဖစ္သည္။ ပညာရွင္အခ်ဳိ႕ကေတာင္အာဖရိကႏွင့္ရုရွားကုိ ထုိအုပ္စုအတြင္းအတုိးတက္ဆုံးအျဖစ္သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း အတုိက္အခံအင္အားစုအားေကာင္းလာရန္မွာမူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာရွည္ဦးမည္ဟု အကဲျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ အဆုိပါသတ္မွတ္ခ်က္ႏွစ္မ်ဳိးစလုံးတြင္ ႏုိင္ငံေရးတည္ျငိမ္မွဳမ်ားရွိေနေသးသည္။ Feckless Pluralism တြင္ ႏုိင္ငံအာဏာသည္ ခ်ိန္သီးသဖြယ္ပါတီတခုမွ တခုသုိ႔ကူးေျပာင္းေနခဲ့ျပီး Dominant Power Politics တြင္ အာဏာရပါတီက လူထုကုိ ဖိအားအေလွ်ာ့အတင္းကစားျပီး အတုိက္အခံပါတီႏွင့္ အင္အားစုမ်ားအား ႏုိင္ငံေရးၾကဳိးတန္း ေပၚလမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းထားႏုိင္ခဲ့ေပသည္။
သုိ႔ေသာ္ အဆုိပါပုံစံမ်ားသည္ထာ၀ရတာရွည္ခံမည္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ယူကရိန္းသည္ Dominant Power Politics မွ Feckless Pluralism သုိ႔ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ကူးေျပာင္းလာႏုိင္ျပီး ဆီနီေဂါသည္ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ အတုိက္အခံပါတီအာဏာရခဲ့ျပီး Feckless Pluralism သုိ႔ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီ စံႏွဳန္းမ်ားဆီသုိ႔ပင္ ေျပာင္းလဲလာႏုိင္ခဲ့သည္။
ဒီမုိကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းႏုိင္ငံအမ်ားစုသည္အဆုိပါပုံစံႏွစ္ခုအတြင္းသက္ဆင္းခဲ့သည္ဆုိေသာ္လည္း အင္ဒုိနီးရွား၊ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယား၊ ဆာဘီးယား ႏွင့္ ခရုိေအးရွားတုိ႔မွာ သီးျခားပုံစံမ်ားျဖစ္ထြန္းေနသျဖင့္ အုပ္စုႏွစ္ခုစလုံး ႏွင့္အက်ဳံးမ၀င္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကြန္ဂုိ၊ လစ္ေဘးရီးယား ႏွင့္ ဆုိမာလီတုိ႔မွာ ၁၉၉၀ ျပည့္ေနာက္ပုိင္းမ်ားတြင္ အေျပာင္းအလဲအခ်ဳိ႕ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံတြင္းလူမွဳျပႆနာမ်ား ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးမတည္ျငိမ္မ်ား ၾကီးစုိးလြန္းသျဖင့္ ဒီမုိကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေရးလမ္းေၾကာင္းတြင္းသုိ႔ပင္ ခ်ဥ္းကပ္ႏုိင္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။

KZေက

Sunday, February 20, 2011

၁။ နိဒါန္း

၁၉၇၄။ ၄၈ ႏွစ္သက္တမ္းရွိသည့္ေပၚတူဂီအာဏာရွင္ကုိစစ္တပ္ကျဖဳတ္ခ်ခဲ့သည္။ ေနာက္သုံးလၾကာေတာ့ ဂရိ မွာ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ျပဳိလဲသည္။ ၁၉၇၅ ေရာက္ေတာ့ ဖရန္စစ္စကုိ စပိန္မွာေသဆုံးျပီး သူ႕ရဲ႕ ၃၆ႏွစ္ အာဏာရွင္စံနစ္ တခန္းရပ္သည္။ ေနာက္သုံးႏွစ္အတြင္း လက္တင္အေမရိကမွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆုတ္ခြာေနသည္။ ဂါနာနဲ႔ႏုိင္ဂ်ီးရီးယားမွာစစ္တပ္ကေရြးေကာက္ခံအရပ္သားအစုိးရေတြကို ေနရာေပးသည္။ ဒီႏွစ္ႏုိင္ငံမွာ အေျခအေနေတြကျပန္မတည္မျငိမ္ျဖစ္ေနေပမဲ့ လက္တင္အေမရိက အလယ္ပုိင္းႏွင့္ေတာင္ပုိင္း မွာဒီမိုကေရစီစံႏွဳန္းေတြစျပီးအထုိင္က်လာခဲ့သည္။
၈၃ မွာတူရကီ၊ ၈၆ မွာဖိလစ္ပုိင္၊ ၈၇ မွာေတာင္ကုိရီးယား ျပီးေတာ့ ဟန္ေဂရီ ျပီးေတာ့ အေရွ႕ဥေရာပ၊ ၁၉၈၉ ၏အထင္ကရ ဘာလင္တံတုိင္း၊ ၉၀ ကစျပီးအာဖရိကတုိက္မွာဒုတိယလြတ္ေျမာက္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳမ်ား (ပထမက ကုိလုိနီေအာက္ကရုန္းထြက္ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးလွဳပ္ရွားမွဳကိုဆုိလုိသည္) အျပီး ၁၉၉၄ တြင္ ၄၇ ႏုိင္ငံရွိသည့္ဆပ္ဆာဟာရန္အာဖရိက (Sub-Saharan Africa) ၏ ၃၈ ႏုိင္ငံတြင္ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲေတြက်င္းပ လာႏုိင္ခဲ့သည္။ (ေယဘူယ်ဖြင့္ဆုိခ်က္တြင္ Sub-Saharan Africa ဆုိသည္မွာ ဆာဟာရသဲကႏၱာရ၏ ေတာင္ပုိင္းအာဖရိကႏုိင္ငံအားလုံးကို ဆုိလုိသည္။ ေျမာက္ပုိင္းအာဖရိကကုိ အာရပ္ကမာၻထဲသုိ႔သြင္းသည္။)
ျပီးေတာ့ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုျပဳိကြဲသြားျပီး ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံသစ္မ်ားေပၚထြန္းခဲ့သည္။

၁၀စုႏွစ္ ၂ခုအတြင္းဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားေပၚထြန္းလာခဲ့ရာ အဆုိပါအေျခေနမ်ားအားလုံးကုိျခဳံျပီး ဟန္တင္တန္က တတိယလွဳိင္း (the third wave) ဟုအမည္ေပးသည္။ ကမာၻေပၚတြင္ဒီမုိကေရစီလွဳပ္ရွားမွဳ လွဳိင္းမ်ားေပၚထြန္းခဲ့ရာ ပထမလွဳိင္း (၁၉ရာစုအေစာပုိင္း)၊ ဒုတိယလွဳိင္း (ဒုတိယကမာၻစစ္အျပီး) ႏွင့္ တန္ျပန္လွဳိင္းမ်ားရွိခဲ့ျပီး ၁၉၇၄ ေပၚတူဂီ ကစခဲ့သည့္ တတိယလွဳိင္းသည္ ၁၀စုႏွစ္ ၂ခုနီးပါးအရွိန္ရခဲ့ျပီး အားေပ်ာ့လာခဲ့သည္။
တတိယလွဳိင္းအစတြင္ ဒီမုိကေရစီ၃၉ႏုိင္ငံရွိရာမွ ၁၉၈၀မွာ ၅၂ႏုိင္ငံျဖစ္ျပီး ၁၉၉၀ မွာ ၇၆ ႏုိင္ငံျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံသစ္မ်ားေပၚထြန္းလာခဲ့သည္ဆုိေသာ္လည္း မူလလက္ေဟာင္း စက္မွဳထြန္းကားျပီး ၾကြယ္၀ေသာအေနာက္၏ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီ စံႏွဳန္းမ်ားအတုိင္းေတာ့ျဖစ္မလာခဲ့။ လြတ္လပ္ျပီး မွ်တေသာပုံမွန္ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားမွာ ဒီမုိကေရစီ၏အေျခခံစံႏွဳန္းျဖစ္ေသာ္လည္း လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီစံႏွဳန္းတြင္ လူတဦးခ်င္းစီအခြင့္အေရး၊ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ပါတီအဖြဲ႔အစည္း၊ စစ္ဘက္ကုိအရပ္ဘက္အစုိးရဖြဲ႔စည္းပုံ ေအာက္တြင္ထားရွိျခင္း၊ တရားဥပေဒစုိးမုိးမွဳ၊ ခုိင္မာေသာအင္စတီက်ဳးရွင္းမ်ား ပါ၀င္သည္။
သုိ႔ျဖစ္၍ လစ္ဘရယ္စံႏွဳန္းအျပည့္မရွိေသးသည့္ အဆုိပါဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားကုိ ေရြးေကာက္ခံဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံမ်ားဟုနာမည္ေပးၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပညာရွင္မ်ားၾကားတြင္ပင္ အေခၚအေ၀ၚမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ျပီး သေဘာညီၾကေသးသည္ေတာ့မဟုတ္။

တတိယလွဳိင္းအျပီး ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံသစ္မ်ားေပၚထြန္းလာခဲ့သျဖင့္ ဒီမုိကေရစီသည္ ကမာၻ႔ႏုိင္ငံအမ်ားစု၏ ေရြးခ်ယ္မွဳျဖစ္လာခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျပီးခဲ့ေသာဆယ္စုႏွစ္မ်ားအတြင္း တူရကီ၊ ပါကစၥတန္၊ ပီရွဳး၊ ဘရာဇီး၊ အီေကြေဒါႏွင့္ ဇမ္ဘီယာစသည့္ တတိယလွဳိင္းဒီမုိကေရစီႏုိ္င္ငံမ်ားတြင္သာမက အိႏိၵယ၊သိရိလကာၤ၊ ကုိလံဘီယာႏွင့္ ဗင္နီဇြဲလားတုိ႔တြင္ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားေလွ်ာ့နည္းလာခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ေဒသေပၚမူတည္ ျပီး ဒီမုိကေရစီ၏စံႏွဳန္းအေလွ်ာ့အတင္းကုိလည္းေတြ႔ရျပန္သည္။ ဥေရာပအေနာက္ကုိ ရာႏွဳန္းျပည့္ယူလွ်င္ အေမရိကသည္ ၈၉% ၊ အေရွ႕ဥေရာပသည္ ၆၉% ၊ အာရွပိစိဖိတ္တြင္ ၆၃% ႏွင့္ အာဖရိကတြင္ ၃၄% ဟုအၾကမ္းျဖင္းခန္႔မွန္းၾကေပသည္။ တတိယလွဳိင္းသည္ ဒီမုိကေရစီစံႏွဳန္းအေနျဖင့္ က်ယ္ျပန္႔မွဳရွိခဲ့ေသာ္လည္း နက္ရွဳိင္းမွဳတြင္ေတာ့အားနည္းခဲ့သည္။ သု႔ိျဖစ္၍အဆုိပါ ေရြးေကာက္ခံဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံမ်ားကုိ လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကေရစီ စံႏွဳန္း အျပည့္ရေစမည့္ျဖစ္စဥ္တရပ္လုိအပ္လာသည္။
အေရးၾကီးဆုံးလုိအပ္ခ်က္မွာအစုိးရအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းအားလုံးသည္ ႏုိင္ငံေရးအရ တဘက္ႏွင့္တဘက္ယုံၾကည္မွဳရွိျခင္း၊ စိတ္ရွည္ျခင္း၊ တဦးႏွင့္တဦး ညွိႏွဳိင္းေဆာင္ရြက္လုိျခင္း၊ ဒီမုိကေရစီကုိသက္၀င္ယုံၾကည္မွဳရွိျခင္း စသည့္ ဒီမုိကေရစီယဥ္ေက်းမွဳ ထြန္းကားလာေစေရးျဖစ္သည္။ ထုိအခ်က္ကုိအေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္သည့္ ပုိလန္၊ ဟန္ေဂရီ ႏွင့္ ခ်က္ တုိ႔၏ ဒီမုိကေရစီ တည္ေဆာက္ေရး လမ္းေၾကာင္းသည္ လက္တင္အေမရိက၊ အာရွႏွင့္ အာဖရိကႏုိင္ငံမ်ားထက္ ပုိမုိျမန္ဆန္ခဲ့ေပသည္။

KZေက

Friday, February 4, 2011

တိတ္ဆိတ္မွဳ၊ ခႏၶာကုိယ္မွတ္ဥာဏ္၊ ေနရာ


ေျဖ။ ။​ က်မတခါက “Discourse on the logic of language” ကဗ်ာကုိတျခားအမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဖတ္ၾကည့္ဖူးတယ္။ တေယာက္က ဥေရာပေနာက္ခံကေနဒါသူ၊ ။ ေနာက္တေယာက္က အႏၵိယမ်ဳိးႏြယ္ ကေနဒါသူ (First Nations Woman။ မွတ္ခ်က္။ ကေနဒါမွာ အာရွဘက္၊ အထူးသျဖင့္ အိႏၵိယအႏြယ္ဘက္ကလာတဲ့ သူေတြကို East Indian လုိ႔သုံးျပီး၊ ကာေရဘီယံဘက္ကလာသူေတြကို West Indian လုိ႔သုံးတယ္)။ ဖတ္ျပီးေတာ့ လူျဖဴအမ်ဳိးသမီးက အာဖရိကန္ေတြကိုသူတုိ႔ကုိယ္ပုိင္ဘာသာစကားမေျပာဖုိ႔ တားျမစ္ထားတာအတြက္ ေတာ္ေတာ့္ကုိစိတ္ကသက္မသာျဖစ္ရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိခံစားရတာဟာ သူ႔အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့သင္ခန္းစာလုိ႔ေတာ့သူနားလည္သြားတယ္။
လူမည္းအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ ဦးေႏွာက္ဘယ္လုိအလုပ္လုပ္သလဲေဖာ္ျပတဲ့အပုိင္းကုိဖတ္ရေတာ့အေတာ္တုန္လွဳပ္ သြားမိတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ အခန္းတခန္းမွာ ၁၉ရာစု ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္က အာဖရိကန္ေတြ၊ တျခားအသားအေရာင္နဲ႔လူမ်ဳိးေတြ၊ မိန္းမေတြဟာ လူျဖဴေယာက်ၤားထက္အဆင့္အတန္းနိမ့္က်တယ္လို႔ ယုံၾကည္ၾကတယ္။ ဦးေႏွာက္ရဲ႕အစိတ္အပုိင္းတခုက ခုလိုလက္ခံထားတဲ့အသိဟာ က်မတုိ႔ေျပာစကားကုိ ထိန္းခ်ဳပ္တယ္။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္းေျပာခြင့္မရဘူး၊ မေျပာရဲဘူး။ က်မတုိ႔ (အာဖရိကန္မိန္းမေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အႏၵိယမ်ဳိးႏြယ္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူမည္းမိန္းမေတြ) ဟာဘယ္တုန္းကမွ ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ ကုိထိမ္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ သတ္မွတ္မခံခဲ့ရဘူး (မွတ္ခ်က္။ ကုိယ့္ဦးေႏွာက္ေပးတဲ့အသိကုိက ငါတုိ႔ဟာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အျဖည့္ခံေတြပဲ၊ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ္ဖန္တီးဖုိ႔ ဆုိတာငါတုိ႔အလုပ္မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကုိေတြးထင္ေနတာမ်ဳိး၊ လူ႔အဖြဲ႔႔အစည္းကလည္းသူတုိ႔ကုိဒီလုိပဲျမင္ေနတာမ်ဳိးကုိ ဆုိခ်င္ပုံရသည္)။
ဒီနမူနာကုိ က်မအစာစားတဲ့ဘက္ကုိလွည့္ယူၾကည့္မယ္။ က်မတုိ႔ဖြံ႕ျဖဳိးဆဲကမာၻရဲ႕အစိတ္အပုိင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ အေနာက္ရဲ႕စားသုံးမွဳကုိခံရတယ္။ ပါးစပ္ထဲ၊ လည္ေခ်ာင္းထဲကတဆင့္၀မ္းဗုိက္ေတြထဲအထိ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာအစာခ်က္ျပီးမူရင္းအတုိင္းမဟုတ္တဲ့တုပထားတဲ့အစိတ္အပုိင္းတခုပုံစံေျပာင္းျပီး ျပန္ထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကမာၻ႕ဂီတဆုိျပီးတံဆိပ္တခုကပ္ျပီးထြက္လာတဲ့အခါ ဒီထုတ္ကုန္ဟာ မူရင္းဇစ္ျမစ္ကေနလြဲထြက္သြားေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ခုလုိအစာေၾကညက္ဖို႔လုိေနတဲ့ ကမာၻၾကီးမွာစားသုံးမွဳကို ခက္ခဲေအာင္လုပ္ထားတာဟာ တန္ဖုိးထားသင့္တဲ့အရည္အခ်င္းတခုလုိ႔ျမင္မၾကည့္ႏုိင္ဘူးလား။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားဟာ သမုိင္းနဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ကုိတခါထက္မကေျပာခဲ့တယ္။ ခုခင္ဗ်ားသမုိင္းကုိေျပာျပႏုိင္မလား။
ေျဖ။ ။ ဒါက်မသမုိင္းသက္သက္မဟုတ္ဘူး။ ရွင့္သမုိင္းဆုိလည္းဟုတ္တယ္။ ရွင္လက္ခံမလား ဒါက်မတုိ႔သမုိင္းပဲ။
ေမး။ ။ ဒါဆုိရင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔သမုိင္းကုိေျပာပါဦး။ ခင္ဗ်ားအေရးအသားေပၚဘယ္လုိၾသဇာ သက္ေရာက္ခဲ့သလဲ။
ေျဖ။ ။ တေယာက္ေယာက္ကကာေရဘီယံမွာရွိတဲ့ အာဖရိကရဲ႕ေပါက္ကြဲပြင့္ထြက္ေနတာကုိဘယ္လုိေရးမလဲ။ ဘယ္သူေရးႏုိင္မလဲ။ ပထမ တိတ္ဆိတ္မွဳကုိသိမွတ္ျပဳရမယ္။ စကားလုံးေတြအားလုံး၊ ျပီးေတာ့ က်န္ေနခဲ့မယ့္တိတ္ဆိတ္မွဳ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြက ဒါကုိေတာင္းဆုိေနလုိ႔ပဲ။ ဒီျဖစ္ပ်က္ခဲ့မွဳေတြကုိအရုိအေသေပးတဲ့ပုံစံတခုအေနနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ ကဗ်ာဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ လွဳံ႕ေဆာ္မွဳကအျမဲ စကားလုံးေတြဆီမွာရွိေနတယ္။ ေမးခြန္းက ရွင္ သဲထိတ္ရင္ဖုိ သမုိင္းတခုကုိ လွလွပပေလးျဖစ္ေအာင္ေရးမွာလား။ စားသုံးလုိ႔လြယ္ကူတဲ့အလွအပ တခုျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးလုိက္မွာလား။ က်မကေတာ့ ဒီကၽြန္စံနစ္နဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ အဆင္ေျပေအာင္၊ဖတ္ေပ်ာ္ဘြယ္ ျဖစ္ေအာင္ေရးထားတာေတြေတြ႔ရင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မိတယ္။ ဘာသာစကားနဲ႔ဆြဲေဆာင္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားေလ၊ ရာစုႏွစ္နဲ႔ခ်ီရွိခဲ့တဲ့မယုံၾကည္မွဳမ်ဳိးနဲ႔ ဘာသာစကားအေပၚအယုံအၾကည္မဲ့ေလပဲ။ ဒါေပါ့ေလ တဘက္မွာေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလုိတဲ့ စာဖတ္သူတုိ႔ ေစ်းကြက္တုိ႔လုိ ထဲ့တြက္ရမဲ့ အစိတ္အပုိင္းေတြကလည္းရွိေနတယ္ေပါ့။
ေမး။ ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိယ့္ျပႆနာကုိယ္ရွာသလုိျဖစ္မေနဘူးလား။ ခင္ဗ်ားပဲ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔လုိခ်င္တယ္ေျပာခဲ့တယ္မလား။
ေျဖ။ ။ စာေရးသူတုိင္းဒါကုိလုိခ်င္ၾကတာပဲ။ ျပႆနာက ဒီပရိတ္သတ္ကုိရဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္အေလွ်ာ့ေပးဖုိ႔လုိ မလဲဆုိတာပဲ။ က်မအတြက္ စိန္ေခၚမွဳက ဘာသာစကားကခြင့္ျပဳထားတဲ့ေဘာင္ထဲကေန က်မဘယ္အထိေျပာႏုိင္မလဲ ဘာေတြေျပာလုိ႔မရႏုိင္ဘူးလဲ ဆုိတာကြဲျပားဖုိ႔ပဲ။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားဘာလို႔မေျပာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာရတာလဲ။ က်ေနာ့္အျမင္မွာ ခင္ဗ်ား….အဲ.. ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတုိင္းဆုိ ကမာၻသစ္ထဲကက်ေနာ္တုိ႔သမုိင္း ပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကုိ ခင္ဗ်ား “ Discourse …….” မွာ ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား။
ေျဖ။ ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒါဟာ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားထဲမွာျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ျပင္သစ္ သုိ႔ စပိန္ ဘာသာစကားထဲမွာျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာက်မအတြက္သူစိမ္းျဖစ္ေနတဲ့ တျခားဘာသာစကား တခုထဲမွာျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီေတာ့က်မဘယ္လုိေရးမလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ ျဖစ္ေနတာ၊ ျဖစ္ျပီးသြားတာေတြဟာ စကားလုံးတခုနဲ႔တခုၾကားက ကြက္လပ္ေတြထဲမွာ၊ က်ပ္ညပ္ျပီး ထူပိန္းေနတဲ့ စကားလုံးေတြၾကားထဲမွာ၊ စာေၾကာင္းေတြၾကားထဲမွာ။
ေမး။ ။ ကုိယ့္သမုိင္းျပန္ေရးဖုိ႔အခက္အခဲျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ား ေျပာေနတာလား
ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ေရွးရုိးအရလက္ခံထားတဲ့ သမုိင္းဆုိတဲ့နားလည္မွဳကုိ မွတ္ဥါဏ္ကလက္ခံထားတဲ့အတုိင္း ျပန္ေရးဖုိ႔။
ေမး။ ။ ဒါဆုိ ဒီႏွစ္ခုကုိတခုနဲ႔တခုဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တယ္လုိ႔ျမင္ေနတယ္ေပါ့။
ေျဖ။ ။ ရွင္ေကာမျမင္ဘူးလား။ မွတ္ဥါဏ္ေတြအမ်ားၾကီး၊ တခ်ဳိ႕ကအားလုံး၊ တခ်ဳိ႕ေတြကမျပည့္မစုံနဲ႔။ ဒါေပမဲ့မွတ္ဥာဏ္ တခုလည္းပဲရွိေနတယ္။ တခုတည္းေသာမွတ္ဥာဏ္။ ဆုံးရွဳံးမွဳ၊ အဆုံးအရွဳံး။ ဆုံးရွဳံးမွဳ၊ အဆုံးအရွဳံး။ ဆုံးရွဳံးမွဳ၊ အဆုံးအရွဳံး……။ ဘာမွမရွိျခင္း ရွင္သေဘာတူမလား။ တိတ္ဆိတ္မွဳအျပင္ဘက္က ကဗ်ာကုိေရးဖြဲ႔ဖုိ႔။
ေမး။ ။ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အသံတခုထက္ပုိျပီးေျပာေနတဲ့ကဗ်ာေတြကိုခင္ဗ်ားဘယ္လုိဖတ္တယ္ဆုိတာ ကိုစိတ္၀င္စားတယ္။
ေျဖ။ ။ ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်မဟာ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ အသံတမ်ဳိးပဲေပးတဲ့ ကဗ်ာေတြကုိပဲ ဖတ္ခဲ့မိတယ္။ တခ်ိန္မွာေက်ာင္းသားတေယာက္က က်မကုိ “Universal Grammar” (She tries ……ထဲမွ) သူ႔ကုိဖတ္ျပဖုိ႔လာေပးတယ္။ မင္းငါနဲ႔တူတူဖတ္ရင္ငါလည္းဖတ္တာေပါ့လုိ႔က်မလည္းျပန္ေျပာမိတယ္။ အဲဒီမွာ က်မသေဘာေပါက္လာတယ္။ ကဗ်ာဟာက်မၾကဳိတင္ေတြးထားသလုိမဟုတ္ဘဲ တျခားနည္းလမ္းတခုနဲ႔လည္း ေအာင္ျမင္မွဳရႏုိင္တယ္ဆုိတာ သိျမင္သြားခဲ့တယ္။ က်မ၀န္ခံသင့္တာတခုက “She tries ……..” နဲ႔ပါတ္သက္ျပီး က်မ နားလည္သိျမင္မွဳအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဒီလက္ရာေတြဖန္တီးျပီးမွသာရခဲ့တယ္ဆုိတာပဲ။ ေရွ႕မွာက်မေျပာခဲ့ပါတယ္၊ ကဗ်ာရဲ႕ေျပျပစ္စီးဆင္းေနတဲ့အသံကုိ က်မဖ်က္ပစ္ခ်င္မိခဲ့တယ္ဆုိတာ။ လူမည္းတေယာက္အေနနဲ႔၊ မိန္းမတေယာက္အေနနဲ႔ ကုိလုိနီျပဳခံရတဲ့အရာ၀ထၳဳတခုအေနနဲ႔ ငါ့ၾကမၼာငါပုိင္စုိးမွဳ ဟာဘယ္ကလာတာလည္း၊ ဒါဟာတကယ္ေကာလုိအပ္သလား။ တခုခုကိုဖြင့္ထုတ္ေျပာဆုိဖုိ႔၊ လူထုပရိတ္သတ္ကုိငါ့အသံဖြင့္ဟေျပာဆုိႏုိ္င္ဖုိ႔။ ဒါေတြဟာတကယ္ေကာလုိအပ္လုိ႔လား။ ေယာက်ၤားမဟုတ္ လူျဖဴမဟုတ္ ကုိယ္ပုိင္ျပ႒ာန္းတည္ေဆာက္ခြင့္ေတာင္မရိွပဲ ကဗ်ာေရးဖုိ႔ေကာလုိလုိ႔လား။ ငါတကယ္တခုခုေျပာႏုိင္ရဲ႕လား။ ငါေျပာႏုိင္တာတိတ္ဆိတ္မွဳတခုပဲလား။
က်မကုိယ္တုိင္ၾကဳိမသိထားပဲ မင္းငါနဲ႔တူတူဖတ္ရင္ငါလည္းဖတ္တာေပါ့ လုိ႔ေျပာခဲ့တာဟာ ကဗ်ာရဲ႕အသံကုိေျပာင္းလုိက္တာပဲ။ အနဲဆုံး အဲဒီစာမ်က္ႏွာကုိတျခားအသံေတြနဲ႔ တျခားသမုိင္းေတြနဲ႔ ေ၀မွ်လုိက္တာပဲ။ ဗဟုိကေနစီးခုိင္းလုိက္တယ္။ ေနရာလြတ္တခု ရွင္းေပးလုိက္တယ္။ က်မဟာ တျခားအသံေတြကုိၾကားခြင့့္ျပဳလုိက္တယ္။ အသံစုံ စကားစုံ တီးတုိးစကားသံျပဳိင္၊ အမ်ဳိးသမီးေတြစု စကားေျပာေနတာနဲ႔ဆင္လာတယ္။ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ေအာ္သံနဲ႔ပဲ့တင္လုိျဖစ္လာတယ္၊ ျပီးေတာ့စာသားေတြဟာ ဂ်က္ဇ္ စာသားေတြနဲ႔တူေနမယ္။ ရွင္ “Discourse ……” ကုိၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အလယ္မွာျပန္ေက်ာ့ထားတဲ့ အပုိဒ္ဟာ အဓိကေတးသြားျဖစ္ျပီး အနားမွာ၀န္းရံေနတဲ့ဘာသာေဗဒျဖစ္ရပ္ေတြကို ဂ်က္ဇ္မွာသုံးတဲ့ အပုိဒ္တိုေလးေတြလုိျမင္ၾကည့္ႏုိင္မယ္။ ဘာသာစကားတခုရဲ႕ဆုံးရွဳံးမွဳကုိဖြဲ႔ဆုိထားတာေပါ့။
ေမး။ ။ က်ေနာ္ပထမေမးခြန္းကုိျပန္သြားရဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားဒီျပႆနာေတြကုိေရးဖြဲ႔တဲ့ေနရာမွာ…….
ေျဖ။ ။ က်မ ကဗ်ာေရးတဲ့အခါ ျပႆနာေတြကိုမေရးျဖစ္ေအာင္ၾကဳိးစားပါတယ္။
ေမး။ ။ ဒါဆုိခင္ဗ်ားဘာကုိၾကိဳးစားျပီးေရးသလဲ
ေျဖ။ ။ တခ်ဳိ႕အေတြ႔အၾကဳံေတြရဲ႕အမွန္တရားကုိသာေရးတာပါ။
ေမး။ ။ ေမးခြန္းကေျဖဖို႔ က်န္ေနတုန္းပဲ။ ခင္ဗ်ား တခုခုကုိေရးတဲ့အခါမွာခင္ဗ်ားမွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ပရိတ္သတ္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာရွိေနလိမ့္မယ္လုိ႔က်ေနာ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီျပႆနာေတြ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါေတြကုိခင္ဗ်ားခ်ဥ္းကပ္တဲ့ အခါမွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ပုံစံက………… (စိတ္ထဲမွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ပရိတ္သတ္ေတာ့ရွိျပီး ေရးခ်လုိက္တဲ့အခါ ရွဳတ္ေထြးလြန္းတဲ့အေရးအသားေတြျဖစ္ေနေတာ့ကုိယ္ေပးခ်င္တဲ့အခ်က္ကုိပရိတ္သတ္ကေကာရပါ့မလားဆုိတာကုိေမးခ်င္ပုံရတယ္)
ေျဖ။ ။ ရွင္ ကက်မေရးဖြဲ႔ပုံရဲ႕ ရွဳတ္ေထြးျပီးနားလည္ရခက္တာကုိျပန္ေျပာခ်င္ျပန္ျပီ ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္မလား။ ဒီၾကားထဲကကြာဟမွဳကုိက်မဘယ္လုိေစ့ေပးရမလဲ။ က်မ၀န္ခံပါတယ္။ “She tries …..” ကုိေရးျပီးတဲ့အခါ သိလာတာတခုက စာမ်က္ႏွာေပၚ တခုျပီးဆုံးသြားတဲ့အခါ က်မေနာက္ထပ္တခုကုိလည္း ျပီးဆုံးေအာင္လုပ္ေပးရဦးမယ္ဆုိတာေပါ့။ အဲဒါ အသက္၀င္လွဳပ္ရွားမွဳ (Performance) ပဲ။ က်မယုံၾကည္တာက ကာေရဘီယံ အႏုရသရဲ႕ အရမ္းအေရးပါတဲ့အခ်က္တခုဟာ အသက္၀င္လွဳပ္ရွားမွဳ ပဲ။ ကဗ်ာေတြကုိသက္၀င္ေစမယ္။ စာသင္ခန္းတခုထဲမွာသူတုိ႔ကုိရြတ္ဆုိတဲ့အခါ ကြဲျပားတဲ့ နားလည္မွဳနဲ႔ခံစားမွဳေတြ၊ မွန္ကန္မွဳအသစ္ေတြထြက္လာႏုိင္မယ္။ က်မနဲ႔အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ ကဗ်ာေတြကုိအတူဖတ္ခဲ့ၾကသလုိမ်ဳိးေပါ့။
ေမး။ ။ ခႏၶာကုိယ္ဟာၾကီးမားတဲ့အစိတ္အပုိင္းတခုအေနနဲ႔၀င္ေရာက္သရုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆုိပါေတာ့။
ေျဖ။ ။ မွန္တယ္။ ခႏၶာကုိယ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ပုံစံတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ပြင့္ ထြက္ျပီး She tries… ထဲကစာသားေတြထဲ ၀င္သြားဖုိ႔လုိမယ္။ အာဖရိကန္ခႏၶာကုိယ္ဟာကမာၻသစ္ထဲ ထုိးသြင္းခံခ့ဲရသလုိေလ။ အာဖရိကန္ခႏၶာကုိယ္ေပါ့။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းသုံးရရင္ေတာ့ ကမာၻသစ္ရဲ႕ဖြံ႕ျဖဳိးမွဳအတြက္မရွိမျဖစ္လုိအပ္မွဳေပါ့။ အာဖရိကန္ေတြဟာ ကမာၻသစ္ကုိခႏၶာကုိယ္တခုတည္းနဲ႔ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒီခႏၶာကုိယ္ထဲပဲသူတုိ႔ဆက္လက္ ရွင္သန္ဖုိ႔လိုအပ္တာေတြအားလုံးထဲ့သြင္းသုိမွီးခဲ့ၾကတယ္။ ခႏၶာကုိယ္မွတ္ဥာဏ္ေပါ့ ရွင္သေဘာက်တယ္မလား။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀ ေလာက္အင္ပါယာရဲ႕လူမဆန္မွဳကုိၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့ရတဲ့ လူမည္းခႏၶာကုိယ္ေတြေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အင္ပါယာနဲ႔အစြမ္းကုန္ဖိႏွိပ္ခံရမွဳၾကား တခုတည္းထဲရင္ဆုိင္ရပ္တည္ခဲ့ရတဲ့ လူမည္းခႏၶာကုိယ္ေတြေပါ့။ သမုိင္းကုိလွပစြာပုံေဖာ္ဖုိ႔ ဒီမွတ္ဥာဏ္ကုိဖ်က္ပစ္တယ္။ ခႏၶာကုိယ္ကုိဖ်က္ပစ္ေတာ့မွတ္ဥာဏ္လည္းပ်က္ျပယ္ သြားရမယ္ေလ။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားစာအုပ္ကုိ ကေနဒါမွာဘယ္လုိလက္ခံၾကသလဲ။
ေျဖ။ ။ က်မ ကေနဒါကုိေနရာတခုအေနနဲ႔ေရြးခဲ့တာပါ။ ေနရာတခု ဒါ ကေနဒါေပါ့။ က်မစာအုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ She tries ……… နဲ႔ Looking for Livingstone တုိ႔ဟာ ကေနဒါလုိေနရာမ်ဳိးမွာသာေရးလုိ႔ရႏုိင္မွာမုိ႔ပါ။
ေမး။ ။ ဘာေၾကာင့္ဒီလုိေျပာႏုိင္ရတာလဲ
ေျဖ။ ။ အာဖရိကန္အေမရိကန္ ယဥ္ေက်းမွဳကအားေကာင္းတဲ့ အေမရိက မွာဆုိရင္ အာဖရိကန္ဟာ ကာေရဘီယံဟာ ဒါဏ္ရာတခုပဲလုိ႔ေျပာခ်င္တဲ့ ဒီလုိအႏုပညာမ်ဳိး က်မ ဖန္တီးႏုိင္ပါ့မလား သံသယရွိမိတယ္။ အဂၤလန္မွာဆုိလည္းဒီလုိအတားအဆီးမ်ဳိးရွိႏုိင္တာပဲ။ အင္ပါယာနဲ႔ ဓနသဟာယ ဆုိတာကရွိေနတယ္ေလ။ ကေနဒါမွာပဲက်မလုိခ်င္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးရွိေနတယ္။ အေျခအေနအားလုံးဟာ ပ်က္စီးျပီး တြင္းနက္ၾကီးတခုထဲစုပ္ယူေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တ့ဲအႏၶရာယ္ မ်ဳိးရွိတယ္လုိ႔ခံစားၾကည့္ႏုိင္တယ္။ ယူအက္စ္ နဲ႔ အဂၤလန္မွာက အာဖရိကန္ယဥ္ေက်းမွဳကုိ ညွိယူဖုိ႔လုပ္တဲ့အစီအစဥ္ေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းကရွိေနခဲ့တယ္။ ကေနဒါမွာၾကေတာ့ ေတာင္ပုိင္း အြန္တာရီယုိ နဲ႔ မာရီတုိင္းမ္ ေတြမွာလြတ္လပ္ေရးစစ္ပြဲကာလေလာက္က လုပ္ခဲ့တာတခ်ဳိ႕ကလြဲလုိ႔ ဒါေတြမရွိဘူး။ ယဥ္ေက်းမွဳေပါင္းစုံ ဆုိျပီးထဲ့သြင္းေျပာဆုိ ႏုိင္တဲ့အေျခက်ျပီးသား အာဖရိကန္အေလ့အထတခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ ကေနဒါရဲ႕ယဥ္ေက်းမွဳဟာ အာဖရိကန္ယဥ္ေက်းမွဳကိုထဲ့သြင္းေပါင္းစပ္ေပးဖုိ႔အထိ တည္ျငိမ္မွဳ ရင့္က်က္မွဳ မရွိေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ယဥ္ေက်းမွဳေပါင္းစုံယွဥ္တြဲတည္ရွိျခင္းရဲ႕ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကုို မၾကာခဏပညာေပးေျပာဆုိေနၾကတုန္းပဲ။ လူျဖဴအခြင့္ထူးခံလူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုအျဖစ္ရွိေနတုန္းပါပဲ။
ဒီလုိဆုိေပမယ့္လုိ႔ တဘက္မွာ က်မစာေတြကုိ အဖြဲ႔အစည္းတခ်ဳိ႕မွာသင္ၾကားတယ္လုိ႔ၾကားရေတာ့ ေက်နပ္မိပါတယ္။ က်မေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ ခႏၶာကုိယ္ကုိဖ်က္ပစ္တာဟာမွတ္ဥာဏ္ကုိပါ ဖ်က္ပစ္တာပါပဲ။ သီးျခားအရည္အေသြးေတြနဲ႔ ဒီလူမည္းခႏၶာကုိယ္ဟာ လူျဖဴေတြရဲ႕ေနရာျဖစ္တဲ့ ကေနဒါ မွာရွိေနတယ္။ ဒါဆုိ မွတ္ဥာဏ္ဟာေပ်ာက္ပ်က္မသြားဘူးေပါ့။

Assembling Alternatives: Reading Postmodern Poetries Transnationally. Wesleyan University Press 2003 စာအုပ္မွ Interview with an Empire by M. NourbeSe Philip အခန္းကုိ ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ျပန္ေရးပါတယ္။

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္

KZေက

Tuesday, February 1, 2011

ပန္း၀ါပန္းပြင့္ေၾကမြ

ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားမွာလူမည္းစာဖတ္ပရိတ္သတ္ရွိသလား။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ားလက္ရာေတြကုိ အရသာခံႏုိင္တာဆုိလုိ႔လူျဖဴေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြပဲရွိတာမလား။
ေျဖ။ ။ သူတုိ႔မွတ္ဥာဏ္ရဲ႕အမွန္တရားကုိျပန္ဖြင့္ဆုိဖုိ႔ ဘာသာစကားရဲ႕စြမ္းရည္ကိုစိမ္ေခၚတဲ့ က်မလုိ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြမွာ အက်ဥ္းအက်ပ္ တခုထဲေတာ့ က်ေရာက္ခဲ့တာပါပဲ။ က်မတို႔ေရးဖြဲ႔တဲ့ ဘာသာစကားအေျချပဳဖန္တီးမွဳေတြကုိ ဥေရာပရသစာေပျဖစ္တဲ့ ဘာသာစကားကဗ်ာ (Language Poetry) နဲ႔ ေရာေထြးျမင္ခံရတယ္။ က်မတို႔ဖန္တီးမွဳမူရင္းကတျခားဘာမွမဆုိင္တဲ့တေနရာကလာတာ။ အၾကမ္းဖက္ခံရတဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္တိတ္ဆိတ္မွဳသာၾကီးစုိးတဲ့ ေကာေျမတခုကေနလာခဲ့တာ။ ဒါကုိလူျဖဴေတြ ဥေရာပသားေတြ နားလည္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဒါကုိသူတု႔ိက ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္လုိ႔ျမင္ၾကတယ္။
အစဥ္အလာအရ လူမည္းကဗ်ာဆရာတေယာက္ရဲ႕ တကယ့္ ရပ္တည္ရင္ဆုိင္မွဳေတြဟာ သူတုိ႔လူမ်ဳိးေတြ ကမာၻသစ္ထဲအတင္းအက်ပ္ေရႊ႕ေျပာင္းခံရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီးရုပ္ပုိင္းစိတ္ပုိင္း ႏွိပ္စက္ခံရမွဳေတြကုိ ဆန္႔က်င္ေဖာ္ျပတာပဲ။ ဒီေတာ့ တဘက္ကၾကည့္ရင္ က်မတို႔ဟာ (ပုံမွန္သမရုိးက် လူစိတ္၀င္စားေအာင္ မေရးဖြဲ႔သူမ်ားကုိဆုိလုိသည္) ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ က်မတုိ႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္း (ပရိတ္သတ္နဲ႔ေစ်းကြက္ အပါအ၀င္) ရဲ႕ အျမင္မွာ တရား၀င္ျဖစ္မွဳေလွ်ာ့ခ်ခံရေအာင္လုပ္ေနသလုိပါပဲ။ အာဖရိက ဂီတပုံစံတခုထဲမွာ စကားလုံးေတြကုိကစားတဲ့အခါ ဘာသာစကားဟာ တုိက္ရုိက္ရလုိက္တာေပါ့။ ဘာမွျပဳျပင္စီရင္စရာမလုိဘူး။
ပန္း၀ါပန္းတပြင့္ဟာ ပန္း၀ါပန္းတပြင့္မို႔ ပန္း၀ါပန္းတပြင့္သာ။*1
ကုိလုိနီႏုိင္ငံေတြမွာ က်မတုိ႔ အဂၤလိပ္စာေပ ကုိေလ့လာတဲ့အခါ ဒီအေရးအသားအစား
ပန္း၀ါပန္းဟာေခါင္ရမ္းပန္းမဟုတ္၊ ဂႏုိင့္က်က္သေရပန္းမဟုတ္။ ဆုိတာကမွအမွန္တရားနဲ႔ အမ်ားၾကီးပုိနီးစပ္လာတယ္။
ေမး။ ။ က်ေနာ္ခင္ဗ်ားဆုိလုိခ်င္တာကိုနားလည္ရဲ႕လားမေသခ်ာဘူး။
ေျဖ။ ။ ကာရစ္ဘီယံမွာက်မတုိ႔သင္ခဲ့တဲ့အဂၤလိပ္စာေပမွာအခ်က္အခ်ာက်တဲ့ပုံရိပ္တခုရွိတယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ ပန္း၀ါပန္းပဲ။ ေက်ာင္းတုိင္းမွာေက်ာင္းသားေတြ တခ်ိန္မွာေတာ့ ၀ါ့ဒ္၀ါ့သ္ (Wordsworth) ရဲ႕ ပန္း၀ါပန္း (Daffodil) ကုိသင္ၾကရတယ္။ က်မတုိအားလုံးနီးပါး ဒီပန္းကုိမျမင္ဘူးၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မတုိ႔အနာဂတ္ဟာ တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ဒီဘာမွမဟုတ္တဲ့ ပန္းေတြအေပၚေရးဖြဲ႔ႏုိင္မွဳေပၚမူတည္ခဲ့တယ္။
ေမး။ ။ အင္း က်ေနာ္ျမင္ျပီ။
ေျဖ။ ။ တကယ္သာ က်မအေနနဲ႔ဒီပန္းကုိ ဂ်က္ဇ္နဲ႔ဖန္တီး၊ (ဂီတနဲ႔ကစား) ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ ခုလိုမ်ဳိးဆန္ဆန္လုပ္မိမွာပဲ။

“ပန္း၀ါပန္းတပြင့္မဟုတ္
ဆုိတာ
ႏွင့္ မဟုတ္
ဆုိတာ - “*2

က်မအေနနဲ႔ ခုလုိဘာသာစကားရဲ႕တည္ေဆာက္ပုံကုိ ဖ်က္ပစ္ျပီး
ပန္း၀ါပန္းရဲ႕ပုံရိပ္ကုိမတည္ျငိမ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ ပုိစိတ္၀င္စားမိမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အာဖရိကန္ေတြရဲ႕လက္ရွိနာက်င္မွဳေတြအတြက္အေရးတၾကီးလုိအပ္ေနတာကေတာ့ ဒီလုိစကားလုံးေတြနဲ႕ကစားတာမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္မွေတာ့ျဖစ္မယ္။ က်မတုိ႔ၾကဳံခဲ့ရတဲ့အဆုံးအရွဳံးနဲ႔စာရင္ ခုလုိေရးဖြဲ႔တာဟာ ဘာမွမေလးနက္သလုိ အျမင္ခံရႏုိင္တယ္။ ကမာၻသစ္ထဲ က်မတုိ႔ေတြရဲ႕ ဂ်က္ဇ္ဂီတလုိ ဆန္းျပားတဲ့ ဂီတ ဘာသာစကားနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ စာေပအႏုပညာ ဘာသာစကားၾကားမွာ ခုထိေတာ့ အျပဳိင္ထားျပီး ႏွဳိင္းယွဥ္ၾကည့္မခံရေသးပါဘူး။ ဂီတ၊ အာဖရိအေျခခံဂီတ တီးမွဳတ္ေဖ်ာ္ေျဖမွဳေတြဟာ ယဥ္ေက်းတဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ရဲ႕စရုိက္လကဏၡာတရပ္အေနနဲ႔သတ္မွတ္မခံရေသးပါဘူး။ တဘက္မွာေတာ့ ရွင္ အဂၤလိပ္လုိ ျပင္သစ္လုိ စပိန္လုိ လူျဖဴေတြလုိ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာႏုိင္ ေရးႏုိင္ရင္ လူၾကီးလူေကာင္းပဲ။ ဒါဆုိရင္ ရွင္နဲ႔ ရွင့္အာဖရိကန္ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြၾကားအတားအဆီးတခု၊ အကြာအေ၀းတခုရွိသြားျပီ။ ေလာေလာဆယ္အျငင္းအခုံျဖစ္ေနတဲ့ အီဘုိးနစ္ (Ebonics ။ အာဖရိကန္အေမရိကန္အဂၤလိပ္စာ စကား ကို လူမည္းအဂၤလိပ္ဘာသာစကား/အာဖရိကန္ဒုိင္ယာလက္ တခုအျဖစ္တရား၀င္အသိအမွတ္ျပဳျခင္း) ကိစၥဟာ လူျဖဴအသုိင္းအ၀ုိင္းကဘာသာစကားနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ နဲနဲေျပာင္းလဲလက္ခံလာတယ္လုိ႔ေတာ့ေျပာႏုိင္တယ္။
ခုထိေတာ့ က်မတုိ႔အာဖရိကန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကုိကုန္ၾကမ္းတခုလုိ၊ ခြဲစိတ္ထုဆစ္ ျပန္ျပီးေခ်ာေမြ႔ေအာင္ပုံေဖာ္ရဦးမဲ့ ေက်ာက္ရုိင္းတုံးတခုလုိမျမင္ႏုိင္ၾကေသးဘူး။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားလက္ရာေတြကုိ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္အႏုပညာတခုအျဖစ္ေဖာ္ျပလုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ရမလား
ေျဖ။ ။ ရွင္ အဲသည္လုိဆုိခ်င္ရင္ေတာ့ အဲသည္လုိေပါ့။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ားဘာကုိဆုိလုိတာလည္း။
ေျဖ။ ။ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ က်မ ဥပေဒပါေမာကၡတေယာက္အတန္းမွာ ေဆာ့ကေရးတီးနည္းနာ နဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ သူကေမးခြန္းေတြကုိဘယ္ေတာ့မွမေျဖဘူး။ ဥပေဒပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား ေတြကုိ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး သူျပန္ေျပာေလ့ရွိတာတခုကေတာ့ မင္းဒီလုိဆုိခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလုိေပါ့ (It is if you say it is) ပဲ။ ဒီအေျဖဟာ က်မစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ “She Tries Her Tongue; Her Silence Softly Breaks” ကုိ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္လက္ရာလားလုိ႔ေမးတဲ့သူေတြအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့အေျဖပါ။ ဒါေပမဲ့ “She Tries ….” ကုိ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္လက္ရာတခုအေနနဲ႔ပဲျမင္ျပီးၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့သူ႔ဆုိလုိရင္းအျခားအခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ လြဲေခ်ာ္သြားမွာပဲ။ ခုအသုံးတြင္က်ယ္လာတဲ့ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္စကားလုံးရဲ႕ အခင္းအက်င္းေတြဟာ ကာေရဘီယံ၀န္းက်င္မွာ ဟုိးအရင္တည္းက ရွိခဲ့ျပီးသားလုိ႔ သေဘာေပါက္မထားခဲ့ဘူးဆုိရင္ေပါ့။
ေမး။ ။ ကုဒ္ေတြအေျပာင္းအလဲလုပ္တာ၊ နမူနာပုံစံေတြထုတ္တာ၊ တီထြင္ဖန္တီးတာ ေတြဟာ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားေတြရဲ႕ထင္ရွားတဲ့အမွတ္အသားေတြပဲမဟုတ္ဘူးလား။
ေျဖ။ ။ ကာေရဘီယံမွာလည္းဒါမ်ဳိးေတြရွိတယ္။ အရမ္းကုိကြဲတဲ့ အေျခအေနတခုမွာေပါ့။ ကြဲျပားတဲ့အေျခအေနတခု၊ အာဖရိကန္၊ ယူရုိပီယန္၊ ေအးရွန္း ျပီးေတာ့ ကျပားေတြ ေသြးေႏွာေတြ အားလုံး တျပဳိင္နက္တည္း ျဖစ္ေနရွိေနတဲ့အေျခအေနတခု။ ဒါေပမဲ့ က်မေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားတာ တခုေတာ့ရွိပါတယ္။ သမုိင္းလုိပဲ စာေရးဆရာဟာေသဆုံးသြားျပီ။ က်မရည္ရြယ္လုိရင္းေတြဟာ အေ၀းကုိလြင့္ပါးမွိန္ေဖ်ာ့သြားေနတယ္ဆုိတာ။
ေမး။ ။ အားလုံးေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။
ေျဖ။ ။ က်မရုိးရုိးေလးေျပာခ်င္တာဒီလုိပါ။ က်မလက္ရာဟာဘဲတေကာင္နဲ႔တူခ်င္တူမယ္။ ဘဲလုိေလွ်ာက္တယ္။ ဘဲလုိေတာင္ေျပာခ်င္ေျပာမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘဲေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒီဖန္တီးမွဳရဲ႕ နက္ရွဳိင္းတဲ့ ပုံသဏန္ဟာ အာဖရိကန္ကာေရဘီယံကလာတာ။ ဒီစာအုပ္ထဲဖန္တီးထားတဲ့ ဟုိက္ပါတက္စ္၊ မာတီကုဒ္၊ အဆုိအမိန္႔ေတြ၊ အသံေပါင္းစုံ ေထာင့္ေပါင္းစုံ ဟာ စာဖတ္သူကုိ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္လက္ရာတခုအျဖစ္ျမင္ေစလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မေျပာခ်င္တာက ႏွစ္ခုတြဲျပီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဖန္တီးမွဳဟာ တျပဳိင္တည္းမွာ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္လည္းျဖစ္တယ္။ အျခားပုံစံတခုအျဖစ္လည္း ကြဲထြက္ေနတယ္။
ေမာ္ဒန္၀ါဒဟာ အေျခခံ မွာေတာ့ အေနာက္တုိင္း ဥေရာပ အေျခအေနေတြကထြက္လာတာ လုိ႔နားလည္ ထားၾကတယ္။ ဒါကုိ တတိယကမာၻ ဒါမွမဟုတ္ ဖြံ႕ျဖဳိးဆဲႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အစိတ္အပုိင္းတခု အျဖစ္ေတာ့ ျမင္မၾကည့္ၾကဘူး။ ေမာ္ဒန္ကုိအေနာက္ရဲ႕ဖြံ႕ျဖဳိးလာတဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳအျဖစ္ပဲ ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ပီကာဆုိ၊ ဘရန္ကူစီ နဲ႔သူတုိ႔အေပါင္းအေဖာ္ေတြဟာထင္ရွားတဲ့ေမာ္ဒန္သမားေတြပါ။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အယူအဆ အေတြးအေခၚေတြမွာ အာဖရိကနဲ႔ သမုဒၵရာေဒသၾကီးေတြကရုိက္ခတ္ခ်က္ေတြ၊ ၾသဇာလႊမ္းမုိးမွဳေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ဂ်က္ဇ္၊ ကမာၻသစ္ထဲ အာဖရိကန္ေတြဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဂီတဟာ ဘ၀ရဲ႕အေျခခံအျမင္ အေတြး၊ စည္းခ်က္နဲ႔တုိင္ပင္ ေတြကိုအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
ခုတခါ ေမာ္ဒန္ရဲ႕ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းအျဖစ္ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္ကုိ က်မတုိ႔ ဟာ ဥေရာပထြက္ကုန္တခု အျဖစ္ထပ္ျမင္ ေနၾကျပန္ျပီ။ အဲသည္အျမင္မွာအေျခခံရင္ က်မလက္ရာဟာ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္လက္ရာမဟုတ္ဘူး။ ေမာ္ဒန္တို႔ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္တုိ႔ကုိ ဥေရာပကိုခ်ီးပဖုိ႔ မႊမ္းဖို႔ဆုိတာအျပင္ အာဖရိကန္ကာေရဘီယံ ရဲ႕ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္လုိ႔ျမင္လာရင္ က်မလက္ရာကုိ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္လုိ႔ေျပာခ်င္ေျပာေပါ့။
ေမး။ ။ ဒါဆုိခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကုိ ကာေရဘီယံကုိဘယ္လုိအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိေစခ်င္သလဲ။
ေျဖ။ ။ ကာေရဘီယံကုိနားလည္ဖုိ႔ဆုိရင္ အဲသည္လူဟာ ကာေရဘီယံနဲ႔ ကမာၻသစ္တခုလုံးကုိ အဆက္မျပတ္ အလုံးအရင္းနဲ႔ ေႏွာက္ယွက္ခံေနရတဲ့ေဒသတခုအျဖစ္ျမင္တတ္ဖုိ႔လုိတယ္။ ကၽြန္ကုန္ကူးတဲ့စံနစ္ေၾကာင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာအျပင္းအထန္ခံစားခဲ့ရတဲ့အာဖရိကန္ေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ပြင့္ထြက္ျပဳိကြဲျပီးေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေအးရွန္းေတြကုိတခါဒီေဒသထဲသြတ္သြင္းျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္အေႏွာက္အယွက္တခု ျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ (မွတ္ခ်က္။ အဂၤလိပ္ေတြကအိႏိၵယေတြကုိ ျမန္မာျပည္ကုိလယ္ကူလီသြင္းသလုိမ်ဳိးလုပ္ခဲ့တာကုိ ရည္ညႊန္းပုံရတယ္)။ ကာေရဘီယံရဲ႕လူေနမွဳဘ၀မွာ အျဖတ္အေတာက္ေတြအမ်ားၾကီးၾကဳံခဲ့ရတယ္။ ျပဳိကြဲတာ၊ ပ်က္စီးတာ၊ ေသဆုံးတာ၊ ျပန္လည္ေမြးဖြားတာေတြ။
ရွင္ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ ပုံရိပ္ကုိစိတ္ကူးနဲ႔ ကုိင္တြယ္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ လူမည္းမိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္၊ ကာေရဘီယံေဒသတခုလုံးမွာျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြရဲ႕ဗဟုိခ်က္တခုလုိသေဘာထားျပီး ကုိင္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကာေရဘီယံကုိ က်မတုိ႔စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ ရွရာေတြ၊ ျပတ္ရာေတြ၊ ဒါဏ္ရာေတြကုိပဲ စဥ္းစားမိမွာပဲ။ ျပီးေတာ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕မ်ဳိးပြားအဂၤါရပ္ အဲဒီထဲ သူ႕အရွင္သခင္ေတြရဲ႕ ကုိယ္စား ကုိလံဗတ္နဲ႔သံတမန္အဖြဲ႔တခုလုံးေဖာက္ထြင္းသြားခဲ့ပုံေတြ ရွင္စဥ္းစားမိမွာပဲ။ ဒါလူငွားသုံးျပီးေစာ္ကား အဓၶမျပဳက်င့္ခဲ့တာပဲ။ အဂၤလိပ္ေတြအတြက္ေတာ့ဒါနယ္ေျမသစ္ရွာေဖြတဲ့ အယ္ဒုိရာဒုိပုံျပင္တခုပဲ။ ေဟာ့ကင္း (Hawkins) တုိ႔ ဒရိတ္ (Drake) တုိ႔လုိပင္လယ္ဓားျမေတြဟာ သူရဲေကာင္းေတြေပါ့။ တဘက္မွာဒါဟာ ေသျခင္းတရား၊ ေရာဂါဘယ နဲ႔ ကပ္ဆုိးေဘးဆုိးေတြကုိသယ္ေဆာင္လာခဲ့တာပဲ။
ေမး။ ။ ဒါဟာ အရမ္း လိင္(မိန္းမ) ဆန္တဲ့ ကာေရဘီယံရဲ႕ဖြင့္ဆုိခ်က္ပဲ ဆုိပါေတာ့။
ေျဖ။ ။ ဒီလုိမဟုတ္လုိ႔ တျခားဖြင့္ဆုိစရာနည္းလမ္းေကာရွိေသးလုိ႔လား။ စဥ္းစားၾကည့္၊ ကုိလံဘတ္ဟာ အယ္လီဇဘက္ ဘုရင္မအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စပိန္အလံကုိလႊင့္ထူျပီးရြက္လႊင့္ခဲ့တယ္။ ေဟာ့ကင္းေတြဟာ အယ္လီဇဘက္ ဘုရင္မဆီက ကၽြန္ကုန္ကူးလုိ႔ရတဲ့ ပထမဆုံးအဖိုးအခေတြကုိယူခဲ့တယ္။ ကုိလုိနီစံနစ္စီမံကိန္းၾကီးတခုလုံးမွာ ဒီလုိအာဏာပါ၀ါအျပည့္ရွိတဲ့မိန္းမ ေတြရဲ႕ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အခန္းကုိနားလည္ဖုိ႔ အလုပ္ေတြအမ်ားၾကီးလုပ္ဖုိ႔ လုိေနပါေသးတယ္။
ေမး။ ။ အဲဒါကုိ ခင္ဗ်ားဖန္တီးမွဳမွာဘယ္လုိေပၚလြင္ေအာင္အားထုတ္ခဲ့သလဲ။ ခင္ဗ်ားဒါကုိၾကဳိးစား ေကာၾကည့္မိဘူးလား။
ေျဖ။ ။ ပုိင္းျဖတ္စိတ္မႊာပစ္တာေတြ၊ က်ဳိးျပတ္သြားတာေတြ၊ အဆက္အစပ္မဲ့တာေတြနဲ႔ေပါ့။ မဟုတ္လုိ႔ “She tries ….” ကုိ ယုတၱိက်ဳိးေၾကာင္းတက်နဲ႔မ်ဥ္းေျဖာင့္သေဘာဖတ္လုိ႔ရႏုိင္တဲ့စာအုပ္တအုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဇြတ္အားထုတ္ မယ္ဆုိရင္ က်မအတြက္ ဒါဟာေနာက္ထပ္ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္မွဳတခုပဲျဖစ္မွာ။ ပုိင္းျဖတ္စိတ္မႊာတဲ့တင္ျပပုံသည္သာလွ်င္တကယ့္သမုိင္းကုိျပန္ေျပာဖုိ႔႔ ဆီေလွ်ာ္တဲ့ တင္ျပပုံတခုျဖစ္မွာပါ။ ရွင္ဒီလက္ရာကုိ တခ်ဳိ႕ “Discourse on the logic of Language” လုိ ကဗ်ာမ်ဳိးကလြဲလုိ႔ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ကဗ်ာကမဆုိစဖတ္ၾကည့္လုိက္။ ကုိလုိနီျပဳမွဳစီမံကိန္းတခုလုံးကုိ ပုံစံတမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေဖာ္ျပေနတယ္လုိ႔ ျမင္မၾကည့္ႏုိင္ဘူးလား။
ေမး။ ။ ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲ
ေျဖ။ ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ က်မေက့စ္မွာေတာ့အာဖရိကန္ေတြဟာ။ အရင္ကလည္းဘာအတိတ္မွမရွိခ့ဲ၊ ေနာင္လည္းဘာအနာဂတ္မွမရွိေတာ့သလုိ တေနရာရာကေနစဖုိ႔ အင္အားသုံးျပီးခုိင္းေစခံခဲ့ရတယ္။ ဘ၀ကုိ ဘယ္ေနရာကမဆုိစလုိက္ ဆုိတာပဲ။ က်မစျပီးဒါကုိ တြန္းလွန္ခ်င္စိတ္၊ ေခ်ဖ်က္အားနဲခ်ိနဲ႔သြားေအာင္ လုပ္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာျပီး၊ ကဗ်ာရဲ႕အသံ (Lyric Voice) ကုိပ်က္စီးသြားေစခ်င္စိတ္ေတြရွိလာခဲ့တယ္။
ဒါတကယ္ေတာ့က်မသမုိင္း (သူ႔ဖန္တီးမွဳအႏုပညာသမုိင္းကုိဆုိလုိခ်င္ပုံေပၚပါသည္) ကုိထိခုိက္ႏုိင္ပါတယ္ (ဒီဖန္တီးမွဳရဲ႕ဆိုးက်ဳိးသက္ေရာက္မွဳကိုေျပာခ်င္ပုံပါ)။ ခုေျပာေနတာေတြအားလုံးမွာ၊ က်မရန္လုိေနတယ္၊ ခက္ထန္ေနတယ္လုိ႔ ရွင္ထင္ခ်င္လည္းထင္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါက်မတကယ္ခံစားခဲ့ရတာေတြပါ။ က်မစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ရဲ႕အစဥ္အလာအရ လက္ခံထားတဲ့ ခုိင္မာတဲ့အသံကို။ ဆုိၾကပါစုိ႔ ေယာကၤ်ားတေယာက္၊ လူျဖဴေယာကၤ်ား၊ သူ႕လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲ သိျမင္ႏွံ႕စပ္မွဳနဲ႔ ဥာဏ္ပညာကုိထဲ့၀င္ေနတဲ့သူ၊ ပံ့ပုိးေနတဲ့သူတေယာက္။ သူဟာ သူ႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳကုိကုိယ္စားျပဳျပီးေျပာေနတယ္။ ေျပာေရးဆုိခြင့္ရသူတဦးရဲ႕အသံနဲ႔ေျပာေနတယ္။ သူဟာ တခုခုေၾကာင့္သူ႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကေနပထုတ္ခံရဦးေတာ့ သူေျပာေနတာေတြဟာတန္ဖုိးထားခံေနရတုန္းပဲ။ ျမဴႏွင္းေတြဟာ ကာေရဘီယံမွာ ပဲဆုိဦးေတာ့ ျမဴႏွင္းေတြလုိ႔ပဲယူဆခံရသင့္တယ္မလား။ ကာေရဘီယံကလူမဲေကာင္မေလးတေယာက္မွာလည္း Prufrock*3 နဲ႔တူညီတဲ့စိတ္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ဳိး ခံစားခ်က္မ်ဳိး ရွိႏုိင္တယ္လုိ႔ယူဆခံရသင့္တယ္မလား။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာရဲ႕အသံကုိ ဖ်က္စီးၾကည့္ဖုိ႔ၾကဴိးစားတာေအာင္ျမင္ခဲ့လား
ေျဖ။ ။ က်မ မသိဘူး၊ က်မသိတာေသခ်ာတာက ဒီအားထုတ္မွဳေတြကုိ အစဥ္အလာအျမင္ေတြနဲ႔ဖတ္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာပဲ။ တိတ္ဆိတ္မွဳေတြကုိေဖာ္ျပမခံရဖုိ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာအျဖစ္အပ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဘာသာစကား၏ယုတၱိက်မွဳကုိေျပာၾကည့္ျခင္း (Discourse on the logic of language) ကဗ်ာဟာဒီပုံစံပဲ။ ကဗ်ာထဲ မတူတဲ့ အသံေလးခု မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္စုစည္းထားတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚေအာ္ ေနတယ္။
ဒါ ေအာ္သံနဲ႔ပဲ့တင္ (call and response) လုိ႔ေခၚတဲ့ အာဖရိက ဂီတပုံစံနည္းစံနစ္တမ်ဳိးနဲ႔ဆင္တူတယ္။ ေရွ႕မ်ဳိးဆက္က ေအာ္သံကုိ က်မတုိ႔က တုန္႔ျပန္အသံေပးတာပဲ။ အျပန္အလွန္အေနနဲ႔ က်မတုိ႔လူသားေတြက က်မတုိ႔မူလဇစ္ျမစ္ေတြဆီ ေအာ္သံေပးတယ္။ က်မတုိ႔ ဘ၀ေတြထဲ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ေပါ့။ သူ႔အျမီးသူျပန္မ်ဳိေနတဲ့ေျမြတေကာင္ပုံနဲ႔တူေနလိမ့္မယ္။ ဒီပုံစံဟာ ကဗ်ာေတြထဲ၊ ကဗ်ာတပုဒ္နဲ႔တပုဒ္ၾကား သုံးစြဲလုိ႔ရတဲ့ နည္းတခုပါ။
ဒါမ်ဳိးကုိ ပုံမွန္ေျပျပစ္ေနတဲ့ လုိင္းရစ္ကဗ်ာအမ်ဳိးအစားမွာေဖာ္ျပဖို႔မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ က်မကေတာ့ ကဗ်ာရဲ႔အသံကုိ ကုိလုိနီစံနစ္အဆုံးသတ္ဖုိ႔ ေဖာ္ျပတဲ့ကရိယာတန္ဆာပလာတခုအေနနဲ႕ျမင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ရွဳပ္ေထြးျပီး စိတ္ရွုတ္ေထြးမွဳကုိေပးတဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းထဲ ကဗ်ာကိုစိမ့္၀င္ေအာင္အားထုတ္ခဲ့တယ္။ ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သမားေတြေျပာသလုိသမုိင္းဟာက်မအတြက္ေတာ့ ေသဆုံးမသြားေသးပါဘူး။ က်မအျမင္အသိ မွတ္ဥာဏ္ေတြအရ ဒီသမုိင္းကုိျပန္ေရးဖုိ႔က်မ အခြင့္အေရးတခုေတာ့ရခ်င္တယ္။ ဒီမွာအဂတိေတြ၊ ရန္လုိမွဳေတြ ပါလာႏုိင္တယ္လုိ႔ယူဆမယ္ဆုိရင္ က်မတုိ႔သမုိင္းကုိေရးခဲ့တဲ့သူေတြရဲ႕အဂတိနဲ႔ရန္လုိမွဳေလာက္ေတာ့ျပင္းထန္ မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကုိဖတ္ျပီး စာဖတ္သူမွာတုန္လွဳပ္မယ္။ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မယ္။ မြန္းက်ပ္ဆုိ႔တက္လာမယ္ ဆုိရင္ က်မေအာင္ျမင္မယ္ေပါ့။
ေမး။ ။ ခင္ဗ်ား ေအာင္ျမင္မွဳကုိ၊ ဘယ္လုိ၊ စာဖတ္သူစိတ္မသက္မသာျဖစ္၊ မြန္က်ပ္တုန္လွဳပ္ ရတာနဲ႔ ညီမွ်ျခင္းခ်ျပတာလည္း။ က်ေနာ္နားလည္ၾကည့္လုိ႔မရဘူး။

*1
မူရင္းတြင္ A daffodil is a daffodil is a daffodil ျဖစ္သည္။
ထုိပန္း၏ ျမန္မာနာမည္ရွိျပီးသားလား မေသခ်ာပါ။ အ၀ါေရာင္အဆင္းရွိသည္။
“အ၀ါေရာင္ပန္းမ်ားပြင့္လုိ႔သာ ယိမ္းႏြဲ႔ကာရယ္၊ ႏွင္ေလရာအသက္နဲ႔ထပ္လုိ႔သာတမ္းတေနမယ္ ေတာင္ေပၚသူရယ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ခြဲၾကရေတာ့ ….” အစရွိသည့္ ခင္၀မ္း၏ ေတာင္ေပၚသူလြမ္းေတး သီခ်င္းထဲက အ၀ါေရာင္ပန္းသည္ daffodil ကုိရည္ရြယ္ခဲ့ေလသလားမဆုိႏုိင္။
*2
Is not a daffodil
is
and not
is
*3
အဲလိေယာ့၏ နာမည္ၾကီးကဗ်ာတပုဒ္ (The love song of J Alfred Prufrock) မွျဖစ္သည္။ စိတ္ခံစားမွဳမ်ားကုိ တကုိယ္တည္းေျပာစကား၊ သိစိတ္အလွ်ဥ္ေရးနည္းတုိ႔ျဖင့္ဖြဲ႔ဆုိထားသည္။ ပရူးဖေရာ့ခ္၏ေမတၱာေတး ဟု ေဇယ်ာလင္း ဘာသာျပန္ခဲ့ဘူးသည္ထင္သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ အင္တာဗ်ဳးေျဖဆုိသူ၏မူရင္းဆုိလုိရင္းကိုမေပ်ာက္ပ်က္ရန္ (တတ္ႏုိင္သမွ်) ၾကဳိးစားထားပါသည္။ စာေပဆုိင္ရာသမုိင္းေၾကာင္း၊ အာဖရိကသမုိင္းေၾကာင္းမ်ား ကုိၾကဳိတင္သိရန္လုိအပ္ႏုိင္သည့္ ေျဖဆုိမွဳ (အနည္းငယ္) ကုိခ်န္လွပ္ထားခဲ့ပါသည္။

သူေတာ္ေတာ္ေျပာတယ္၊ နဲနဲက်န္ေသးတယ္။

KZေက